Antyklerykalny piknik - czyli Szatan, Zło i palenie kościołów

Niektórzy z moich prawicowo-katolickich rozmówców – w ramach merytorycznej dyskusji ze mną - zarzucali mi skrajny antyklerykalizm, nienawiść do księży, do kościoła i że „Twoim zdaniem najlepiej by było, jakby kościół szlag trafił”. Skąd takie, a nie inne wnioski? Ano stąd, że krytykuję instytucję kościoła. Krytyka nie wzięła się stąd, że „nie lubię kościoła i ch*j”, tylko z nieco innych przyczyn. Kiedyś byłem bowiem wierzącą osobą. Starałem się żyć i działać w myśl przykazań. Na nieszczęście (dla mojej wiary) jestem osobnikiem bardzo spostrzegawczym i zacząłem dostrzegać coraz większy rozziew między tym, co deklarują katolicy i kościół, a ich działaniami. Teraz – kiedy już jestem nieco starszy i (mam nadzieję) nieco mądrzejszy – wiem, że nie jest możliwe życie według zaleceń kościoła. Nie jest możliwe przestrzeganie wszystkich przykazań etc. Ja wiem: założeniem wiary katolickiej i całego chrześcijaństwa jest to, że człowiek jest niedoskonały – tym samym będzie grzeszył. Gwoli ścisłości, gdyby ktoś jednak przeszedł przez całe swoje życie „bezgrzesznie”, tedy i tak pozostaje jeden casus – grzech pierworodny.

Nie zamierzam roztrząsać w ramach niniejszej notki tego, że kościół nieco zmienia sobie interpretacje przykazań, tak żeby było „wygodniej”. No bo w końcu mamy „nie zabijaj”, ale pojęcie „wojen sprawiedliwych” to nie mój wymysł. Cudzołożenie w pierwotnej wersji oznaczało nakaz niezdradzania małżonka. Potem jednakże „wynaleziono” małżeństwo kościelne, więc każdy stosunek seksualny, który odbywa się między „niemałżonkami” jest cudzołóstwem. Ba, nawet wspólne mieszkanie przed ślubem jest grzechem. Nad tym (tzn. swoistą wybiórczością interpretacyjną) może popastwię się kiedy indziej.

Tym niemniej, w pewnym momencie swojego życia każdy człowiek wierzący, nawet ten o najbardziej mizernej kondycji intelektualnej i niemalże pozbawiony umiejętności refleksji, zdaje sobie sprawę z tego, że niezależnie od tego co zrobi, będzie grzeszył (myślą, mową, uczynkiem bądź zaniedbaniem). Dodatkowo, kościół polski miast być dla wiernych pociechą, zajmuje się głównie wypominaniem ludziom, politykom i wiernym ich grzechów. Oraz przypominaniem, że tylko on (kościół) ma prawo do mówienia o tym, co jest moralne, a co niemoralne, kto błądzi a kto postępuje dobrze. Reasumując – kościół ostatnimi czasy zajmuje się polaryzowaniem społeczeństwa, bowiem wprost mówi o obywatelach gorszej kategorii (homoseksualiści, ateiści, kobiety które są pro choice, feministki etc.).

W momencie, w którym człowiek zda sobie sprawę z tego, że niezależnie od swoich starań i tak prędzej czy później zgrzeszy, ma raptem kilka wyjść z tego swoistego impasu (poniższe „wyjścia” to moje autorskie podejście do problemu i nie nosi ono [to podejście] znamion prawdy absolutnej;).

Droga pierwsza

Pogodzić się z tym, że jest niedoskonały i mimo to się starać. Taka postawa zasługuje na uznanie choćby z tego powodu, że ludzie tacy mają bardzo umiarkowane poglądy. Bowiem człowiek zdający sobie sprawę ze swojej niedoskonałości i człowiek, który się z tym pogodził (w ramach autorefleksji), nie będzie męczył innych wypominając im ich niedoskonałość. Bowiem taki człowiek wie, że skoro sam jest grzeszny, inni też będą i zostawi ich postępowanie ich sumieniom.

Droga druga

Zdecydować się na nie-uczestnictwo w „kościele” rozumianym jako wspólnota (które niekoniecznie musi oznaczać apostazję). Co to oznacza? Oznacza to odrzucenie wartości „kościelnych”, prawa wspólnoty i kościoła (które to kościół nadał sobie sam, a potem swojej wspólnocie) do ingerowania w życie prywatne i do dyktowania tego „jak człowiek ma żyć”. To wyjście wybrałem ja – bowiem miałem dosyć tego, że ludzie o moralności „Kalego” (przejdę do tego za moment) za pomocą wymyślonych przez siebie interpretacji przykazań/etc. wtłaczają mnie w poczucie winy, z którego tylko oni mogą mnie wyciągnąć (spowiedź).

Droga trzecia

Uznać swoją grzeszność i dojść do wniosku, że jedyną możliwością „odkupienia” tychże grzechów (a także tych, które się jeszcze popełni) jest przypominanie innym o tym, że są grzeszni, tępienie ich za to, lżenie, poniżanie i przekonywanie wszystkich, że „ci grzesznicy to są już najgorsi”. Ludzie, którzy wybrali tę ścieżkę są najbardziej ekspansywni, najgłośniejsi i bardzo skuteczni w zniechęcaniu innych do wiary katolickiej. Prawidłowość jest taka (przynajmniej moim zdaniem), że im więcej ktoś ma „za uszami”, tym głośniej pokrzykuje na innych, próbując wszystkich (i siebie samego) przekonać, że skoro są tacy ludzie, to „ja nie jestem taki najgorszy”. Rzecz jasna ludzie ci sami sobie nadają prawo do łajania innych za ich grzechy (Casus Bolesława Piechy aka „mordercy nienarodzonych” polecam zgłębić). A kościół miast jakoś tych ludzi tonować, nierzadko czyni z nich ikony i „obrońców wiary”. W tym miejscu chcę zastrzec, że nie mam pojęcia, co w swoim życiu zmalowali Terlikowski, Cejrowski, Sobecka, Rydzyk etc. – nie wiem i nie chcę wiedzieć, ale musiał być to jakiś skrajnie ohydny czyn, skoro popchnął ich on do tego, czym się teraz zajmują. Ci ludzie sprawiają wrażenie, jakby uważali, że dowolne świństwo, które zrobią czy powiedzą, było w pełni uzasadnione - bowiem oni „podążają ku dobru”. Im wolno grzeszyć, bo są niejako ponadto – wszak zostali wybrani, aby szerzyć wiarę. Osobną kwestią pozostaje to, czy oni w ogóle wierzą w to, co mówią/piszą – ale to już nie moje zmartwienie.

Często jestem krytyczny wobec kościoła, bowiem jego przedstawiciele – przynajmniej, ci którzy są „medialni” - rekrutują się spośród ludzi, którzy wybrali trzecią drogę. Historie o księżach mających dzieci, wbrew temu co Twierdził Hołownia, nie należą wcale do rzadkości. I mnie by to szczerze mówiąc „latało”, ale jeśli taki ksiądz zaczyna mnie pouczać o tym, że czystość przedmałżeńska jest bardzo ważna, bo pan Jezus tak mówił, to zaczyna mnie lekko telepać.

Będąc kiedyś na mszy (rzadko bywam, ale się tego nie wstydzę) w kościele dominikanów (Kraków), usłyszałem kazanie, w którym nauczano, żeby nie patrzeć na kościół przez pryzmat jego „złych” przedstawicieli etc. Kazanie było na poziomie, ale miałem do niego jedną uwagę. Ja to bym może i nie zwracał uwagi na księdza antysemitę (który nam w szkole podstawowej opowiadał, żeby rodzice nie głosowali na Kwaśniewskiego, bo to Żyd, a Żydzi mieli program „wasze ulice nasze kamienice”). Nie zwracałbym uwagi na księdza nałogowego hazardzistę (z dwójką córek na studiach). Nie zwracałbym uwagi na to, że niektórzy „kościelni” ciężkie wałki robią (vide casus Salezjan, którzy chyba 10 lat temu zadłużyli całą wieś, namawiając ludzi na branie kredytów, a potem ktoś zwiał z kasą). Ja bym się z chęcią zastosował do tego, co usłyszałem na kazaniu. Ba, nawet kazania bym nie potrzebował. Ale byłoby to możliwe tylko w jednym przypadku. Użyję capslocka dla lepszego efektu: GDYBY KOŚCIÓŁ TE SWOJE CZARNE OWCE PIĘTNOWAŁ W JAKIKOLWIEK SPOSÓB. Wtedy prośba zakonnika zawarta w kazaniu miałaby zupełnie inny wydźwięk - „no wiemy, że są tacy ludzie pośród nas, ale robimy co możemy, żeby było ich jak najmniej”. Zamiast tego, niezależnie od ilości „zdarzeń” z udziałem kapłanów/zakonników/etc., zawsze mamy do czynienia ze „zjawiskami w skali marginalnej” i „nie powinno się patrzeć na kościół przez pryzmat tych zjawisk”. Ja rozumiem, że każde środowisko ma problem z samooczyszczaniem, ale w przypadku kościoła jest to coś, co powinno być warunkiem „podstawowym”. Ta hipokryzja odepchnęła mnie ostatecznie od instytucji kościoła. Tym niemniej uważam, że jako osoba niegdyś głęboko wierząca i będąca członkiem kościoła, mam prawo do krytyki.

Załóżmy jednakże, że faktycznie nienawidzę kościoła. No, że nienawidzę go tak bardzo, iż najchętniej widziałbym kościoły przerobione na domy publiczne, a księży w roli rajfurów. Albo najchętniej widziałbym kościół „wywalony” z Polski.

Jak mógłbym to osiągnąć najłatwiej? Palenie kościołów odpada. Po pierwsze nie jestem Vargiem Vikernesem, po drugie to raczej mało skuteczna metoda (Husytom się wszak też nie udało).

Mógłbym też robić to co teraz - krytykować konstruktywnie. Tylko że tego rodzaju przekaz trafia tylko do określonej grupy ludzi. Zwykłemu Kowalskiemu nie chciałoby się przedzierać przez gąszcz argumentacyjny w moich notkach. Tym samym tego rodzaju krytyka jest wybitnie nieskuteczna w mojej misji „niszczenia kościoła”, o którą to podejrzewali mnie moi katoliccy rozmówcy.

Jest jedna metoda, która jest w stu procentach skuteczna, jeśli chodzi o zniechęcanie ludzi do kościoła. Myślicie drodzy czytelnicy, że jest nią „upowszechnianie” Dawkinsa? Promowanie ateizmu? Pokazywanie, że apostazja jest w miarę bezbolesna? Udowadnianie, jacy to księża są źli?

Nic z tych rzeczy.

Wystarczy nagłaśniać to, co mówią hierarchowie kościelni, Cejrowski, Hołownia (wbrew pobieżnemu poglądowi – bardzo, ale to bardzo pasuje do tego towarzystwa – skupię się na nim przy recenzji jego książki), Terlikowski, Sobecka etc., etc.

Gdybym więc chciał zniechęcić maksymalną ilość ludzi do instytucji kościoła, robiłbym wszystko co w mojej mocy, aby słowa Terlikowskiego trafiały do jak największej liczby ludzi. Żeby jego słowa porównujące in vitro do kupowania dzieci z Brazylii i wycinania im organów wewnętrznych „na handel” przeczytał/usłyszał każdy, kto byłby w zasięgu moich działań – nie tylko fani frondy. Jak Wam się wydaje, czy przeciętny Kowalski, który ma znajomych starających się bezskutecznie o dziecko, będzie zadowolony, jak poczyta sobie Terlikowskiego? Czy przeciętny Kowalski (nie dres podklatkowy), który ma znajomego geja, będzie ucieszony słowami Cejrowskiego o „pedałach” i ich „chorobie”? Co Kowalski pomyśli o frazesach „eutanazja jest zła, bo życie jest najważniejsze” widząc, jak jego znajomy zmienia się w zaszczute bólem zwierzę, umierając na raka? Nic dobrego.

W chwili obecnej polski kościół ma tylko jednego wroga, który jest jego wrogiem najgorszym – jest nim polski kościół właśnie. Od pewnego czasu straszy on wiernych „demonem” laicyzacji. I nie wiem, czy hierarchowie są ślepi, czy już do końca zatracili umiejętność „czytania społeczeństwa”. Bowiem nie dostrzegają tego, że swoimi działaniami owego demona „pasą”. Akceptując działania Terlikowskiego, Cejrowskiego, angażując się w walkę polityczną i w sposób otwarty popierając PiS i SP (a w wyborach samorządowych „zaprzyjaźnionych” kandydatów). Skutek jest tego taki, że kościół miast się otwierać i pokazywać, że jest tolerancyjny, skupia się głównie na garstce zelotów, którym jest z grubsza wszystko jedno w co wierzą, byle mieć rację. Zeloci natomiast cierpią na syndrom oblężonej twierdzy i wszędzie widzą zagrożenie dla kościoła. Wszędzie tylko nie w sobie.

Kościół w chwili obecnej miał szansę na pokazanie ludzkiego oblicza, mógł poprzeć „kompromis aborcyjny” - w końcu sam Episkopat o niego walczył. Mógł, ale nie zrobił tego. Czemu? Nie chcę nadawać Terlikowskiemu wielkiej mocy sprawczej, ale bardzo być może Episkopat nie chciał iść na wojnę z Frondą. Zamiast tego wolał iść na wojnę z większością społeczeństwa (według badań CBOS z 2011 roku – 59% Polaków popiera prawo do aborcji w przypadku, w którym płód jest upośledzony; przeciwnego zdania jest 27%) . Bo ta większość jest milcząca, czego nie można powiedzieć o Terlikowskim.

Podsumowując – gdybym chciał zaszkodzić instytucji kościoła (rzecz jasna na taką skalę, na jaką bym mógł zaszkodzić liczącemu 2000 lat molochowi), po prostu starałbym się upowszechniać wypowiedzi „twardych” katolików. I przekonywał wszystkich, że to oni (ci twardzi) mają rację, bo oni z miłości do bliźniego robią to wszystko. Tym niemniej, jakoś specjalnie mi na szkodzeniu kościołowi nie zależy, bo wiem, że niektórym ludziom jest on potrzebny. Problem w tym, że sam kościół (w wymiarze kapłańskim i panów w purpuratach) już dawno przestał zwracać uwagę na „biednych szaraków”. Liczenie na to, że „skoro kościół tyle lat przetrwał – będzie trwał wiecznie” to, delikatnie rzecz ujmując, przejaw myślenia magicznego.

Reasumując, jakoś tak dziwnie wygląda ta moja „nienawiść do kościoła”. No bo w końcu skoro go (zdaniem prawicowych interlokutorów) aż tak bardzo nienawidzę, i wiem jak mu zaszkodzić (co jak mniemam wykazałem w powyższej notce) to czemu tego nie robię?