Sztuka kreatywnego (nie)przepraszania

Każdemu człowiekowi zdarza się zrobić lub powiedzieć coś, za co powinien przeprosić. To, czy przeprosiny są szczere czy też nie, pełni tu rolę drugoplanową – istotny jest sam fakt przeprosin. Ponieważ w naszym kraju nic nie może być tak, jak gdzie indziej (wszak nawet socjalizm się u nas nie udał), tedy z przepraszaniem u nas też jest „inaczej”. Osoby publiczne (politycy, celebryci etc.) generalnie nie przepraszają za swoje zachowanie (wszak duży może więcej). Przeważnie słyszymy, iż czyjeś słowa zostały „wyrwane z kontekstu” i takie tam różne. Jednakże czasem do przeprosin dochodzi. W wykonaniu osób publicznych są one przeważnie popisem skrajnego buractwa. Buractwa, które w każdym normalnym kraju zostałoby napiętnowane i za które trzeba by po raz kolejny przepraszać odbiorców. Ujmując rzecz innymi słowy – Polacy „publiczni” opanowali do perfekcji umiejętność obraźliwego przepraszania.

Niniejszy tekst będzie dotyczył w głównej mierze zachowania rzecznika TVP. Został on wywołany do tablicy po wyskoku bezmyślnego dziennikarza-hieny, który uznał, że podsuwanie mikrofonu (i kamery) pod nos ofiary napaści seksualnej to świetny pomysł. Rzecznik ów „przeprosił” za to, co się stało. Cytować całego tekstu nie będę (pod koniec tej notki znajduje się treść „przeprosin”). Gdyby usunąć z wypowiedzi pana rzecznika wszystkie „upiększacze” i przełożyć ją na bardzo prosty język, owe „przeprosiny” brzmiały by tak:

„Zrobiliśmy wszystko, jak trzeba, nie mamy do siebie pretensji, ale jeśli ktoś się obraził, no to sorry”.

Na tym się jednakże sprawa nie zakończyła. Dziennikarze pomęczyli trochę pana rzecznika, który w końcu uznał, że trzeba jeszcze parę spraw wyjaśnić. Poniżej kilka cytatów:

„(...)Wczoraj TVP przeprosiła za materiał.

- Nie przeprosiła za materiał jako taki, tylko za fakt, że ktoś poczuć mógł się nim urażony. Nie lekceważę tych osób, chcę jednak zwrócić uwagę, że protestuje ich tysiąc, a prawie cztery miliony innych - nie. Czy to miałoby znaczyć, że te 4 miliony to głupcy bez serca?”

Pan rzecznik na wstępie zaznaczył, że TVP nie przeprosiła za materiał (bo ten, jak mniemam, był - zdaniem naczalstwa TVP – zupełnie w porządku), a jedynie te osoby, które się poczuły dotknięte. Potem pozwolił sobie na piękną manipulację za pomocą liczb. Bo skoro kilka milionów oglądało ten materiał, a tylko tysiąc zaprotestowało, to przecież gołym okiem widać, że coś nie w porządku jest nie tyle z materiałem, co z tym tysiącem protestujących.

„W dodatku z prostej analizy atakujących nas wpisów w portalu "GW" jasno wynika, że znaczna część krytyków inkryminowanego fragmentu materiału nie widziała na oczy. Wystarczyło im, że nas publicznie skrytykowano, żeby wyrazić swoją wobec TVP niechęć, oburzenie, a najczęściej - niestety - wyjątkowo agresywną nienawiść.”

Pan rzecznik poszedł o krok dalej. Uznał on bowiem że ofiarą w tym wszystkim nie jest kobieta, którą hiena dziennikarska napadła z mikrofonem. O nie! Ofiarą w tym wszystkim (i to ofiarą „wyjątkowo agresywnej nienawiści) jest nie kto inny, jak TVP! Żenujący jest również zarzut o „nieoglądaniu materiału”. Zapewne część ludzi, którzy komentowali, to były zwykłe trolle, które lubią shitstormy. Jednak śmiem twierdzić, że większość z protestujących ów materiał widziała. Na pewno zaś ja go widziałem i uważam, że był on po prostu wstrząsający.

„Dość trudno prowadzić spór z osobami, które nie widziały materiału, a uważają, że cała telewizja, albo tylko TVP, jest jednym wielkim szambem.”

To, w jaki sposób pan rzecznik odniósł się wcześniej do protestujących (miliony nie protestowały, protestowało tylko tysiąc etc.), sugeruje, że rozmawiać z tymi, którzy widzieli materiał też by nie za bardzo chciał. Ponadto – gdyby pan rzecznik miał jakiekolwiek kwalifikacje do bycia rzecznikiem (czyli np. znajomość podstawowych mechanizmów public relations), wiedziałby, że nawet wizerunek olbrzymiej organizacji może legnąć w gruzach z przyczyny tak (pozornie) błahej, jak zachowanie pojedynczego jej pracownika. Czy pan rzecznik tego chce, czy nie – ten materiał był nakręcony przez pracowników TVP, a potem puszczony (również przez TVP) w czasie największej oglądalności. Jeśli te fakty w opinii pana rzecznika w ogóle nie rzutują na wizerunek tej stacji, to radziłbym mu wybrać się na jakiś kurs – np. „public relations nie tylko dla orłów”, a dopiero potem zabierać głos w sprawach, o których w dniu dzisiejszym nie ma najmniejszego pojęcia.

„Nie rozumiem też zarzutu, iż felieton telewizyjny pokazujący, jak wygląda nocne życie Warszawy i ciężka praca policji, jest "materiałem komercyjnym". Wręcz przeciwnie: to był materiał o ważnym problemie społecznym.”

W mojej opinii ów materiał, owszem, dotyczył ważnego problemu społecznego. Problemem jednak są tutaj dziennikarze, którzy nie mają w sobie ani krzty przyzwoitości. Jeśli tacy właśnie ludzie mają realizować „misję” TVP, to wcale się nie dziwię temu, że mało kto chce płacić abonament. Wydawanie pieniędzy na sponsorowanie hien dziennikarskich nie wszystkim musi się podobać.

Skupiłem się na wyczynach pana rzecznika, bowiem jest to piękny przykład tego, jak nisko upadła w naszym kraju debata publiczna. Tu już nie chodzi o menelski język rodem z jakiejś mordowni, który zagościł w naszych telewizorach za sprawą Stefana Niesiołowskiego i ludzi o zbliżonej kondycji intelektualnej (z dowolnych partii). Tu chodzi o traktowanie obywateli naszego kraju, którzy starają się poprawić poziom debaty publicznej (głównie za pomocą protestów, bo niestety inaczej się nie da), jak kretynów. Kretynów, którzy co prawda protestują, ale sami nie wiedzą dlaczego. Skoro zaś nie wiedzą dlaczego, to nawet jeśli trzeba ich przeprosić, najlepiej zrobić to tak, żeby ich przy okazji obrazić (no, bo to tępe ludzie są i pewnie nawet nie zrozumieją tego, że się ich obraża).

W tej całej tyradzie pana rzecznika, w tym całym marudzeniu na niski budżet (tak jak gdyby wyższy budżet gwarantował to, że hieny nie będą pracowały w TVP) pan rzecznik zapomniał o jednym. Zapomniał o ofierze napaści seksualnej, której jego koledzy z TVP zafundowali dodatkową traumę. Pan rzecznik ani razu o niej nie wspomniał w swoich wywodach (jak widać – uznał, że nie warto). Aczkolwiek, może ja nie wszystko rozumiem, może właśnie na tym (na traumatyzowaniu ofiar przestępstw) polega „misja” TVP?

Źródło:

http://www.tokfm.pl/Tokfm/1,103085,15039751,Rakowiecki_dla_TOK_FM__Chcielibysmy_byc_jak_BBC__Ale.html