Zróbmy sobie wojne czyli o kretyńskiej retoryce i jej możliwych skutkach.

Temat tej notki łaził mi po głowie od wczoraj. Zaczął łazić na tyle intensywnie, że zepchnął inną prawie skończoną notkę (o Genderze) na dalszy plan.

Wczoraj (a piszę te słowa 31ego października) RzePa odpaliła bombę. Chodzi rzecz jasna o news o trotylu i nitroglicerynie znalezionych we wraku. Pierwsza myśl: „k*wa”. Druga myśl – „idioto, miałeś chemię, zdawałeś z niej maturę, studiowałeś nawet (acz krótko) – pomyśl. Pomyślałem, że nierealne jest to, aby ktoś doprowadził do eksplozji samolotu za pomocą nitrogliceryny. Ten Ester jest tak bardzo niestabilny, że najprawdopodobniej eksplodowałby przy uruchamianiu silników – względnie przy starcie (przeciążenie). Druga myśl: „trotyl może”? Tylko, że mamy XXI wiek – nikt by się nie babrał z trotylem, kiedy istnieje od cholery o wiele bardziej skutecznych metod (i to takich, które prawie nie zostawiłyby śladu) aby przeprowadzić coś takiego, jak strącenie samolotu.

Mniejsza o technikalia – spodziewałem się tego, że Jarosławowi nie trzeba będzie tego dwa razy powtarzać. Zaraz się zaczęło gadanie o mordzie brutalnym o skandalu o odwołaniu rządu o krokach stanowczych. Nie zamierzam zajmować się na łamach tego bloga bełkotem Jarosława – bo to jakoś tak nie bardzo mnie obchodzi – człowiek ten udowodnił już, że dla władzy zrobi wszystko. Zresztą sięgając po władzę w 2007 roku, i to po władzę, jaką daje samodzielne rządzenie (na które liczył), dostał po łapach. Teraz udowodnił, że konsekwencje swoich wypowiedzi i wyborów ma po prostu w dupie.

Jarosław Kaczyński, sporo przedstawicieli jego partii i zaprzyjaźnione media sprawiają wrażenie, jakby żyli w innej rzeczywistości. W takiej, w której można powiedzieć, co się chce i robić, co się chce, żeby tylko osiągnąć upragniony cel. Cel? Władza. A efekty uboczne? A srał pies efekty uboczne, WŁADZA JEST NAJWAŻNIEJSZA.

Pamiętam jak Lech Kaczyński w Gruzji (W trakcie konfliktu zbrojnego Gruzja vs. Rosja) w Tbilisi powiedział, że „jesteśmy tu po to, żeby walczyć”. Przyznaje, że może ciarki mi przeszły po plecach. Zwierzyłem się z tego jednemu znajomemu, a on odpowiedział: „a ja byłem dumny z tych słów”. Ja nie byłem – cieszyłem się za to, że jesteśmy w UE i w NATO. Kaczyński zachował się tak jakby słowa prezydenta nie miały żadnego znaczenia. I nie mogły się skończyć np. konfliktem zbrojnym. Może właśnie dlatego ów znajomy był dumny? Że wreszcie wojna, że wreszcie będzie można pokazać tym Ruskim. Sprawa przycichła, wielki sukces Kaczyńskiego (za który Rosjanie mieliby go potem chcieć zabić) był blamażem, bo Rosjanie i tak zajęli rejony, które chcieli zająć.

Teraz znowu mamy groźną sytuację. Człowiek, który chce za wszelką cenę dojść do władzy, usiłuje przekonać społeczeństwo do tego, że jego brata zamordowali Rosjanie. Mało tego, że zamordowali go Rosjanie, to jeszcze w dodatku Tusk miał im w tym pomóc. To tak jakby głośno mówił „wybierzcie mnie! Wybierzcie mnie! Ja zrobię z tym porządek!”

Jaki porządek? Wywoła wojnę z Rosją? Nie przychodzą mi do głowy inne „odpowiednie i stanowcze kroki”, no bo co? Aresztować Putina? Szefów FSB? Dzisiaj przeczytałem artykuł, a raczej jego zajawkę, od której niemalże zjeżył mi się włos na głowie. Otóż ostoja moralności, obrońca krzyża Jan Pospieszalski, napisał był w jedynej polskiej gazecie „"Tato, czy to oznacza wojnę?Zapytała mnie o to 15-letnia córka Basia. Dziś wielu staje przed tym pytaniem. Bo skoro to był zamach, co mamy robić? Czy grozi nam konflikt zbrojny z Rosją? Pierwsza sprawa – jeśli jego córka faktycznie myśli takimi kategoriami, to pogotowie opiekuńcze powinno ją od niego zabrać jak najdalej, bo to nieco chore. Druga sprawa – Pospieszalski napisał to tak, jakby wojna była jedynym rozwiązaniem, „bo skoro to był zamach, co mamy robić?” Pewna grupa wyborców PiS jak mniemam też o niczym więcej nie marzy.

Ja rozumiem. Wychowuje się nas (mężczyzn) w takim heroicznym i patetycznym przekonaniu, że wojny bywają sprawiedliwe, że za ojczyznę warto umierać, że trzeba jej bronić. Ja rozumiem, że jak człowiek młody poczyta „Krzyżaków”, „Kamienie na szaniec” i inne takie, to krew w nim wzbiera i chce się mścić za różne krzywdy. Ja rozumiem, że jak się ludzi przez całą szkołę średnią karmi bajkami o martyrologii Polskiej (która to Polska była jagnięciem wśród wilków Europy), to wszędzie się widzi wrogów. A Że Rosjanie źli, bo Rozbiory (mało który gamoń doczyta, że rozbiory miały miejsce, bo mieliśmy bardzo słabą armie – a czyja to zasługa?), to kacapa trzeba bić.

Ja to wszystko rozumiem. Ale z tego się ku*wa powinno wyrosnąć. Wojna to nie jakiś romantyczny bój dobra ze złem. Na wojnie giną ludzie, nie tylko Ci „źli”. Nie wiem jak bardzo nie po kolei w głowie trzeba mieć aby będąc pokoleniem powojennym – pragnąć wojny. Trzeba być idiotą, ot i tyle. To co bardzo malowniczo wygląda jako strategiczna gra komputerowa – przestaje być malownicze, jak na prawdziwe miasto ktoś przeprowadzi nalot dywanowy. Jak ktoś rozrzuci miny, które urywają dzieciom ręce, jak czyjaś armia zgwałci kilkadziesiąt tysięcy kobiet.

Kiedyś jacyś pasjonaci militariów pobawili się w symulację. Co by było gdyby Polska z Rosją się posprzeczała. I wyszło im tyle, że jeśli NATO by nam pomogło – może byśmy dali radę się obronić (przy założeniu gigantycznych zniszczeń w naszym kraju). No ale skoro Niemcy są przeciwko nam (Jarosław tak mówi), to o jakim wsparciu mowa? Czy to jest dla kogoś kuszące? Czy idiocie jednemu z drugim wydaje się, że weźmie kałacha i pójdzie mścić się za Katyń?

Pal licho, jeśli tego rodzaju chęci ma jakiś Jasiu Zielone Ucho spod budki z piwem. Gorzej, jeśli ma je ktoś, kto chce rządzić naszym krajem. Tego rodzaju sny o potędze powinny dyskwalifikować z życia politycznego. Czym innym jest Żyrinowski w Rosji, bo on nie ma najmniejszych szans na rządzenie czymkolwiek, ale Kaczyński to groźba jak najbardziej realna.

Mnie też wychowywano na „Krzyżakach”, na „Kamieniach na Szaniec”, na ponaginanej do granic historii. Tylko, że potem zacząłem myśleć samodzielnie, a niektórym się to chyba tak często nie zdarza. Każdemu kto tak bardzo pragnie wojny, polecam przeczytać książkę pt. „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety” Swietłany Aleksijewicz. Jeśli po przeczytaniu nadal ma ochotę na wojnę, to niech czyta tak długo aż tę książkę zrozumie. Książka pokazuje wojnę z kobiecej perspektywy. Mało kto jest świadomy tego, że w Armii Czerwonej służyło od cholery kobiet. I to nie tylko jako zaplecze – były pilotami bojowymi, snajperami, saperami, żołnierkami zwiadu. I choć w armii były traktowane dobrze, to jednak żadna nie wspomina wojny dobrze, w ich opinii nie była ona heroiczna, etc. tylko straszna. Po wojnie niektóre z tych kobiet zastanawiały się nad tym, jak w ogóle mogły wziąć w tym udzial? Jak mogły zabijać? Nie były w stanie tego zrozumieć. Tak samo jak i wojny i czyjegoś pragnienia do tego żeby ta wojna się „wydarzyła”. Żołnierki opisywały, że w Armii Czerwonej brakowało wszystkiego – np. materiału na ówczesne „podpaski” i często bywało tak, że kobiety szły wraz z armią, obficie krwawiąc, i jedyne, co ktoś mógł dla nich zrobić, to nie zwracać na to uwagi.

Pretensje do Aleksijewiczowej były o to, że „odczarowała” wojnę, że pokazała jej inną, mniej heroiczną twarz. Książkę polecam tym, którzy mają dosyć patosu w przedstawianiu wojny – tam go nie znajdziecie.

Aczkolwiek, jeśli kogoś bolą oczy od czytania (względnie głowa), niech porozmawia z pokoleniem, które wojnę pamięta. Nie, nie z żołnierzami. Z ludnością cywilną. Moi dziadkowie wojnę pamiętali. Babcia (po kądzieli) spędziła ją całą na Syberii. Rodzina ze strony ojca z kolei bardzo dużo napatrzyła się na działania wojenne, bo mieli niedaleko rodzinnej miejscowości linię frontu. Jakoś dziwnym trafem tacy ludzie za wojną nie tęsknią. Tacy ludzie wiedzą, że wojna to nie Rambo, tylko bomby spadające na domy, wszy w kościelnej piwnicy (gdzie chowali się przed bombardowaniami), snajperzy dowolnej armii, którzy mogą pomylić cię z żołnierzem, jeśli będziesz mieć zły kolor ubrania (brat babci tak zginął), głód, zimno, brak wody, choroby i tak dalej. Ciekawe, czy tym wszystkim zasranym bojownikom wydaje się, że mogliby sobie pójść postrzelać do Ruskich, a potem wrócić do domu, wziąć ciepłą kąpiel, napić się zimnego piwa i obejrzeć film w telewizji?

Powyższa notka jest dość ostra i może momentami sprawiać wrażenie nieco histerycznej. Ale nie jest moją winą to, że polscy politycy publicyści etc. skarleli już do tego stopnia, że zapomnieli, iż ich słowa WAŻĄ, że ktoś może naprawdę chcieć wprowadzić w życie to o czym oni przebąkują ze swoich wież z kości słoniowej. I że to wszystko może się kiedyś źle skończyć.

Nie jest moją intencją znęcanie się nad naszą rachityczną prawicą, ale niestety nie mogę ignorować idiotyzmów, które wygadują. Dla mnie człowiek, który pisze w artykule, że wojna to jedyne wyjście, jest człowiekiem pozbawionym umiejętności logicznego myślenia, wiedzy i jakiegokolwiek wyczucia sytuacji.

Patrząc na wyniki sondaży dot. wyborów, które mam nadzieję Jarosław zaprzepaści, zaczynam się obawiać tego, że po jego ewentualnej wygranej: aborcja, in vitro, dziura budżetowa etc., mogą nie być naszymi głównymi i największymi problemami. Niech to pokolenie odejdzie w cholerę z polityki... Zanim swoimi nieprzemyślanymi decyzjami doprowadzi do nieszczęścia. I to w imię tego, żeby wygnieść dupę na fotelu premiera...

http://fakty.interia.pl/polska/news/pospieszalski-o-wojnie-z-rosja-skoro-byl-zamach,1858623

http://fakty.interia.pl/polska/news/radny-pis-palmy-samochody-zajmujmy-budynki-rzadowe,1858472,3