„Obrona kiboli” skrajnym przypadkiem kretynizmu publicystycznego

Od pewnego czasu (mniej więcej od momentu, w którym PiS przerżnął wybory w 2007 roku) prawica w Polsce usiłuje przekonać wszystkich Polaków do tego, że najbardziej uciskanymi ludźmi w naszym kraju są „prawdziwi patrioci” - czyli kibole. Kibola nie należy mylić z normalnym kibicem, który chodzi na mecze w celu dopingowania własnej drużyny piłkarskiej (i nie tylko piłkarskiej).

Kibol – to nie jest zwykły kibic. Kibol to człowiek, który nie widzi nic zdrożnego w rozwaleniu komuś łba kijem baseballowym. Kibol to człowiek, który nie widzi nic zdrożnego w obrzucaniu autobusu cegłami. Kibol lubi od czasu do czasu komuś spuścić łomot. Jeśli trafi na innego kibola, mnie nic do tego, ale czasem pechowo obrywają ludzie, którzy po prostu trafili na kibola w złym nastroju. Kibol wybije zęby komuś kto ma „nie taki jak trzeba” szalik.

Wszyscy ludzie w Polsce (ci którzy mieli styczność z kibolami) wiedzą o tym. Wszyscy – prócz prawicowych polityków i prawicowych publicystów. Oszczędzę czytelnikom listy nazwisk najzagorzalszych obrońców kibolstwa, bo lista ta zajęła by pewnie stronę formatu A4. Jeśli ktoś ciekawy, to bez problemu może znaleźć na prawicowych portalach teksty opisujące „niepokornych patriotów” czyli – kiboli. Jeśli mam być szczery – polityków rozumiem, polityk to zwierze, które zrobi wszystko li tylko po to, żeby ktoś na niego zagłosował. Publicystów natomiast ni cholery nie rozumiem. Rozumiałbym takich, którzy byliby bezpośrednio sponsorowani przez kiboli – bądź też przez partie, którym zależy na poparciu kiboli. Nie rozumiem natomiast zdrowego na umyśle człowieka, który z własnej nieprzymuszonej woli pisze felieton, artykuł etc, broniący kiboli.

Publicyści bronią kiboli twierdząc, że media ich (kiboli) „przedstawiają zawsze źle!” Ten rodzaj argumentacji do mnie w ogóle nie przemawia, bowiem swego czasu bardzo dobrze znałem kiboli z mojego miejscowego klubu (Siarka Tarnobrzeg). Z jednym z nich chodziłem do klasy i był to mój bardzo dobry znajomy w owym czasie. Lubiliśmy się i pewnie dlatego sporo mi opowiadał. A opowiadał np. jak to pojechali na mecz z Motorem Lublin i policjanci obili ich pałami. Niby nihil novi, ale on to dobrze wspominał, bo pały miały inny kolor niż te, którymi zazwyczaj policja ich okładała. Opowiadał jak to jeden z jego ziomków przypieprzył policjantowi w łeb ciężką płytą chodnikową (policjant wyżył, ale wylądował w szpitalu ze wstrząsem mózgu). Opowiadał jak to w 5 osób przegonili po mieście 10 osobową bandę kiboli Stali Mielec. Ciekawostką było to, że kibole Stali mieli ze sobą kije baseballowe, a mój znajomy z kumplami gonili ich z gołymi rękami. Takich opowieści znam multum. Łączy je jedno – zwykli „normalni” (niezależnie od tego jak ta norma będzie pojmowana) ludzie nie bawią się w coś takiego. To jest najnormalniejszy w świecie bandytyzm. Prócz tego znajomego znałem kupę innych kiboli (małe miasto – różnych ludzi się znało) – tym samym moje wiadomości dotyczące środowiska kiboli wykraczają poza to czym karmią nas media. Mając te wszystkie informacje, nie powiedziałbym, żeby media jakoś specjalnie krzywdząco traktowały kiboli. To nie tak, że media ich w złym świetle przedstawiają - ciężko kiboli w innym niż „złe” świetle przedstawić.

Pamiętam bardzo dobrze pewno zdarzenie sprzed jakichś 11-12 lat. Jechaliśmy z moim świętej pamięci ojcem do dziadków, przed nami telepał się PKS (jakiś stary autosan) W pewnym momencie minęliśmy przystanek, na którym stało a gdzieś tak z 50-60 kiboli. Jakeśmy ich mijali, okazało się, że w autobusie też kibole jadą i zaczęło się machanie „wrogimi” szalikami. Kibole z przystanku rzucili paroma kurwami (słychać było nawet przez zasunięte szyby) i pewnie wszystko by się dobrze skończyło, gdyby nie jeden szczegół. Tym szczegółem był jakiś remont na drodze, który zakorkował ulice na parę minut (jechało się na wahadło). Pierwszy raz w życiu widziałem wtedy bydło, które obrzuciło autobus cegłami i kostkami brukowymi. Prócz autobusu ucierpiały również auta, które stały obok niego. Kilka wybitych szyb, powgniatane blachy, zbite reflektory. Myśmy mieli bardzo bezpieczne miejsce, bo owo rzucające cegłami bydło stało obok nas, tym samym ryzyko, oberwania cegłą było niskie. Aczkolwiek człowiek w takim momencie zastanawia się nad tym, co będzie jak bydło się znudzi rzucaniem cegłami w autobus i zacznie demolować auta stojące w korku? Na szczęście nas nie „zdemolowali”. Czytałem potem w prasie regionalnej, że policmajstry część tych kiboli wyłapali. Ale to nie zmienia faktu, że dla tych ludzi, dla kiboli, dla „niepokornych patriotów” rzucanie cegłami w autobus to coś naturalnego.

Niech mi ktoś teraz odpowie na jedno pytanie – na czym ma niby polegać przedstawianie tych ludzi w „złym świetle”?

Większości Polaków kibolstwo nie kojarzy się z niczym pozytywnym, i jest to w mojej opinii całkowicie zrozumiałe. Każdy kto miał styczność (choć raz w życiu) z bydłem demolującym miasto, rzucającym cegłami w samochody, ganiającym się z kijami baseballowymi po ulicach etc – ma ugruntowaną opinie na temat kiboli i żeby zmienić tę opinie, kibole musieli by wynaleźć lek na raka.

Swego czasu dyskutowałem na temat kibolstwa z jednym znajomym. Znajomy twierdził, że kibole nie są wcale źli, że mają takie samo prawo do przebywania w miejscu publicznym (chodziło o udział w imprezach masowych) jak każdy inny człowiek, że media przesadzają i tak dalej i tak dalej. Zadałem mu jedno pytanie: „Miałeś kiedyś styczność z kibolami prawdziwymi?”. Odpowiedź była łatwa do przewidzenia – „nie, nie miałem”. I być może taki sam problem mają publicyści i prawicowcy. Im kibole nie kojarzą się z niczym złym, ponieważ od dłuższego czasu żyją pod pewnego rodzaju kloszem. Pod takim kloszem żyje się fajnie, ale niestety człowiek spod klosza traci kontakt z rzeczywistością. Choć rzecz jasna jemu samemu wydaje się, że on wszystko bardzo wyraźnie widzi. I zapewne takiemu publicyście (o politykach nie wspominając) wydaje się, że o kibolach wie więcej niż Kowalski, który od tych kiboli dostał po mordzie, tylko dlatego, że im się nudziło.

Przeciętny Kowalski, usłyszawszy o tym, że „w Gdyni doszło do zadymy, w której brali udział pseudokibice i załoga meksykańskiego statku” - to winę za wywołanie burdy automatycznie przypisze kibolom. Tylko, że wbrew temu co nam usiłują wmówić „niezależni prawicowi dziennikarze” (zapewne dlatego niezależni, że nikt im nie płaci za pisanie – żywią się promieniami słonecznymi) tej winy nie przypisuje się kibolom dlatego, że „TVN manipuluje ludźmi”. Wina za wywołanie zadymy przypisywana jest kibolom dlatego, że w 99,99% przypadków właśnie to kibole zadymy wywoływali.

Czemu więc prawicowi publicyści usiłują przekonywać ludzi do tego, że ich pupile-kibole to są „w sumie fajne chłopaki, tylko media ich nie lubią i im czarny PR robią”? Zastanawia mnie to, czy oni naprawdę wierzą w to co piszą (bo pod kloszami ciężko spotkać kibolstwo)? Czy też może z czystego wyrachowania piszą te swoje mądrości. Wiadomo bowiem, że brednie przyciągają kliki w Internecie, a to się z kolei przekłada na wpływy z reklamy. Choć może ja na to patrzę ze złej strony. Może chodzi po prostu o prymitywne włażenie w dupę partiom, które wbrew deklaracjom, nie mają nic przeciwko temu, żeby bandyci na nich głosowali.