czwartek, 19 czerwca 2014

Nie płakałem po „Wprost”

Nie byłem pewien, czy w ogóle pisać o najnowszej „aferze taśmowej”. Zastanawiałem się nad tym głównie dlatego, że sama afera – choć głośna – nie zrobiła na mnie najmniejszego wrażenia. Tzn. sam fakt, że ktoś nagrywał przez kilkaset godzin rozmowy bardzo ważnych polityków – owszem, zrobił. Natomiast to, o czym nagrywane osoby mówiły, może być szokujące tylko i wyłącznie dla osoby, która ma wyidealizowane pojęcie na temat obrazu polityki XXI wieku.

Czy to znaczy, że moim zdaniem „nic się nie stało”? Owszem, stało się. Stało się to, że po '89 roku w jakiś magiczny sposób polskie społeczeństwo zdecydowało, że na swoich reprezentantów wybierze nierozgarniętych cwaniaczków (a to chyba najgorsze połączenie). I te cwaniaczki rządzą nami od początku III RP. Abym nie został źle zrozumiany – zabieg o nazwie „IV RP” uważam za kampanię PR, którą PiS chciał pokazać „myśmy są lepsze od innych”. To była nadal III RP, nadal rządy gamoniów, z tym że te gamonie koniecznie chciały pokazać, że są „inne” od reszty. Trochę zazdroszczę ludziom, którzy są fanatycznymi wyznawcami jakiejś partii, bo oni przynajmniej czują się dobrze w okolicach wyborów. Ja czuję się wybitnie źle, bo muszę głosować na gamoniów, a wybieranie między dżumą a cholerą jakoś niespecjalnie mnie bawi.

Zastanawia mnie, ile osób było naprawdę oburzonych tymi taśmami (tzn. O CZYM rozmawiano), a ile raczej tym, W JAKI SPOSÓB ci ludzie rozmawiali (np. że sobie radośnie „kurwowali”). Ja muszę przyznać, że nie bardzo się w to wszystko wczytywałem, ale nawet gdyby padła tam bezpośrednia bezczelna propozycja korupcyjna („weź no mnie, Józek, daj 500 dużych baniek, to Ci załatwię taką ustawę, że se k*wa zarobisz 10 razy więcej, zwróci ci się!”), nie zrobiło by to na mnie wrażenia. Sorry – takich mamy polityków. I to wszystkich (prawie), bez wyjątku. Bycie nierozgarniętym cwaniakiem zobowiązuje.

Czy to znaczy, że sprawę trzeba olać? Niezupełnie. Należy zapoznać się z materiałami i jeśli nagrano kogoś, kto deklaruje złamanie prawa, wypadałoby go ukarać. Nie powinno się natomiast powoływać kolejnej idiotycznej komisji śledczej, która wylansuje następnych Zbyszków Ziobrów albo inne Marie Rokity i która w sumie niczego nie wyjaśni, bo zasiadający w niej posłowie nie za bardzo ogarniają to, czym się mają zajmować (prócz lansowania siebie i swojej partii).

O BORZE! ABW NAS PRZEŚLADUJE!

Dzisiaj (tekst pisany był 18-06-2014) cały polski świat dziennikarski (z niewielkimi wyjątkami) zamarł. Szok i niedowierzanie zapanowało, bo oto ABW wkroczyło do redakcji „Wprost”.

Nie rozumiem histerii dziennikarzy, którzy od jakiegoś czasu non stop spamują „oburzonkiem” na Twitterze. Nie rozumiem tej histerii o tyle, że kto jak kto, ale dziennikarze powinni sobie doskonale zdawać sprawę z tego, kim są nasi politycy. Gdyby owo oburzenie zatrzymało się na dziennikarzach, których jedna partia trzyma krótko na łańcuchu, można by to pominąć (no, bo w sumie czego można od nich wymagać, jeśli nie wiernopoddańczego stosunku dla swojego chlebodawcy?), ale ta histeria zatacza coraz szersze kręgi.

Ja jestem tylko prostym człowiekiem z blogiem i fanpejdżem, który trolluje obrazkami i od czasu do czasu napisze coś dłuższego, ale nawet ja wiem, że w określonych sytuacjach organy ścigania mogą się domagać wyjawienia źródeł informacji. Opowiedział mi o tym jeden znajomy dziennikarz, gdy chciałem się dowiedzieć, jak wygląda ochrona takich źródeł. Wydaje mi się, że dziennikarze również powinni to wiedzieć - szczególnie ci, którzy zarabiają tym (dziennikarstwem, szczególnie śledczym) na chleb. Z tego, co pamiętam, sąd ma prawo zmusić dziennikarza do wyjawienia źródła (zwolnić go z tajemnicy dziennikarskiej) – i to jest właśnie taka sytuacja.

Co prawda, pierwsza „wjechała” do redakcji ABW (nie wiem, czy zrobiono to legalnie, czy też jak zwykle jakiś narwaniec wydał polecenie, a potem inni się będą martwić), ale podsłuchiwanie „figur”, które powinny być przed tym chronione, jest niefajne i może (a raczej musi) przyciągnąć uwagę odpowiednich służb. Prostymi słowy rzecz ujmując: ktoś dał dupy i podsłuchano osoby, których podsłuchiwanie jest niezbyt dobre z punktu widzenia państwa. Pasowałoby więc ustalić kto dał dupy. Dlaczego ktoś mógł ich podsłuchać (być może sami nie chcieli osłony). Potem pasowałoby ustalić kto to zrobił. Jakoś nieszczególnie mi się chce wierzyć w to, że to mogła być jakaś „zwykła agencja detektywistyczna”. Na Twitterze Janusza Palikota pojawiła się informacja o tym, że istnieje 900 godzin materiału. Mało kto odważyłby się na tak długie nagrywanie tych konkretnych osób bez wyraźnego powodu. Deptanie służbom specjalnym po palcach to niezbyt bezpieczna zabawa.

Nawiasem mówiąc, najbardziej kuriozalne wydaje mi się to, że najgłośniej wydzierają się teraz ci publicyści, którzy nie mają się czego obawiać. W ich przypadku nigdy nie nastąpi sytuacja, w której będą musieli wyjawić jakiekolwiek źródła, bo większość „faktów”, o których piszą, pochodzi z ich własnej wyobraźni. Choć, być może, to jest powód, dla którego tak głośno się drą. Druga sprawa – gdyby nagrano tego rodzaju persony w czasach rządów PiS, ci sami dziennikarze eksplodowaliby z oburzenia i węszyli w tym fakcie działań „układu”, „WSI” i innych takich. Ale to tylko taka dygresja.

Opinia publiczna ma prawo wiedzieć!

„No dobrze” - ktoś może powiedzieć - „ABW i inne służby powinny się zająć tymi nagraniami, ale wejście do redakcji „Wprost” może sprawić, że reszta materiału nigdy nie ujrzy światła dziennego i nie dowiemy się, co tam jest”. Owszem, to się może tak skończyć, ale tylko i wyłącznie dzięki zachłanności osób, które własny zysk przedkładają nad prawo opinii publicznej do zapoznania się z treścią tych nagrań.

Gdyby publikującym redaktorom „Wprost” chodziło tylko i wyłącznie o to, aby opinia publiczna posłuchała tych taśm, rozegrano by to nieco inaczej. Wrzucono by artykuł, tak jak to zrobiono, bo skoro dziennikarze trafili na coś takiego, powinni o tym napisać. Całą resztę natomiast wrzucono by „w internety”. I niech mi nikt nie opowiada bzdur o tym, że się nie da „anonimowo”, że służby i tak „doszłyby do tego, kto to zrobił”. W chwili obecnej, dysponując środkami takimi, jakimi dysponuje redakcja tygodnika „Wprost”, z palcem w ciemnym miejscu można zamieścić w internecie różne treści, a ryzyko namierzenia źródła jest minimalne.

Jest tylko jedno „ale”. Na raz wrzuconych i upublicznionych informacjach nie da się zarobić. Redakcja „Wprost” chciała zamienić te nagrania w kurę znoszącą złote jajka. Wrzucanie co jakiś czas transkrypcji fragmentów nagrań musiało się jawić jako bardzo dobry sposób na podniesienie ilości wejść na portal (nie mówiąc już o tym, że da się w ten sposób zwiększyć sprzedaż tygodnika). Okazało się jednak, że "złota kura" podziobała redaktorom paluchy.

Kopie zapasowe, głupcze!

Jeden z najbardziej usłużnych dziennikarzy (taki, który od jakiegoś czasu wiernie służy największej partii opozycyjnej) rozpaczał nad tym, że „władza teraz niszczy dowody swoich przestępstw”. Na pierwszy rzut oka - ma chłop rację. ABW „wjechała” do redakcji, zabierze nagrania i nikt ich nie usłyszy. Na drugi rzut oka - racji nie ma w ogóle i musi o tym wiedzieć, jako że ma, z tego co mi się wydaje, mniej niż 30 lat i powinien doskonale zdawać sobie sprawę, jak używa się nowoczesnych technologii. Załóżmy, że ów „dziennikarz” ma rację. ABW zabrało wszystkie znalezione w redakcji nośniki danych. Czy to znaczy, że skonfiskowano wszystkie kopie nagrania? Tylko, jeśli redaktorzy „Wprost” są nierozgarnięci. Ja, pisząc jakiś czas temu pracę magisterską, miałem zawsze jej 4 kopie na różnych nośnikach (w tym - na skrzynce e-mail). Rozumiem, że 900 godzin nagrań „waży” nieco więcej niż dokument tekstowy, ale w dobie pendrive'ów, których pojemność dochodzi do 1000GB zrobienie kopii zapasowej (nawet gdyby ktoś to we FLAC-u [bezstratny format] zapisał) nie nastręcza problemów. Tym samym - ryzyko „niepoznania prawdy” jest raczej marginalne. No chyba, że redaktorzy nie wpadli na to, że gorący kartofel, jakim są takie nagrania, może im poparzyć palce i że warto się przed tym zabezpieczyć.

Gwoli ścisłości - gdyby tym strasznym polskim służbom specjalnym, zależało na cichym załatwieniu sprawy, to wszystkie dane z komputerów redaktorów „Wprost” (tzn z tych komputerów, które da się "dosięgnąć" z internetu) pewnie już dawno by mieli i żaden dziennikarz (czy to pokorny, niepokorny, czy zupełnie niezależny) by się o tym nie dowiedział. Być może pod pewnymi względami jesteśmy krajem trzeciego świata, ale jednostki do wojny cybernetycznej posiadamy na pewno. Wydaje mi się, że służbom zależy na „głośnym” załatwieniu sprawy, bo być może mają podejrzenia co do tego, kto stoi za podsłuchami i chcą tego kogoś potem przykładnie ukarać (aczkolwiek – to jest tylko moje gdybanie).

Podsumowując:

Mamy polityków, którzy zachowywali się jak „typowi polscy politycy”.

Mamy służby, które zachowują się jak typowe wk**ne służby. (Mam szczerą nadzieję, że działania ABW mają na celu ustalenie personaliów tych, którzy nagrywali i nie jest to typowe „miotanie się”.)

Mamy histeryzujących dziennikarzy (różnych opcji), którzy zachowują się jak dzieci we mgle i nie za bardzo rozumieją, w jakich realiach żyją – to, moim zdaniem, bardzo „adekwatnie” świadczy o poziomie ich dziennikarstwa.

Mamy redakcję, której redaktorzy (najprawdopodobniej celowo) ustawiają się w roli ofiar służb.

Mamy tajemniczych „nagrywających”, którzy przez kilkaset (co najmniej, bo nie wiadomo, czy „Wprost” dostał wszystko) godzin przysłuchiwali się rozmowom jednych z najważniejszych osób w Polsce.

Mamy polityków, którzy jak zwykle próbują zbić na całej sytuacji kapitał polityczny.

Z połączenia tych wszystkich elementów wyłania się typowy polski cyrk. Tylko, jakimś dziwnym trafem, ów cyrk nikogo (prócz klaunów, którzy w nim występują) nie bawi.

8 komentarzy:

  1. Nie zgadzam się z tym tekstem do końca, bo przemyca mocne dawki społecznego konformizmu na zasadzie: "wiecie jak jest i że jest ch****, więc co się dziwicie?". Bez względu na to, jak polska demokracja jest zwyrodniała, to afera jest!

    OdpowiedzUsuń
  2. Nic się nie stało, więc po co robić halo, przecież taka jest Polska - Zdumiewające podejście.

    OdpowiedzUsuń
  3. "Zdumiewające podejście."
    Podejście jest w pełni racjonalne.
    Polska taka jest i oburzenie, kiedy ktoś o tym głośniej powie wygląda na hipokryzję.
    Pierwszym przybliżeniem było przewijające się na samym początku zbulwersowanie językiem. No jak to, że niby politycy nie mówią piękną literacką polszczyzną pozbawioną wulgaryzmów, tylko tak, jak to słychać na ulicy czy w barze?

    OdpowiedzUsuń
  4. Powiedziałabym, że smutne, ale realistyczne podejście. Nie uwierzę, że ktoś naprawdę winny za cokolwiek beknie, kolesie z komisji śledczych pomogą. I to nie tylko polska domena.

    OdpowiedzUsuń
  5. Mam wrażenie, że bardzo mylisz się, co do naszej klasy politycznej. Główni gracze na pewno nie są "nierozgarniętymi cwaniaczkami" - a na pewno ten pierwszy człon jest nieprawdziwy. Pomijając sprawę Nowaka i jego żony, rozmowa Belki z Sienkiewiczem była całkiem rzeczowa i sensowna. Nie ma tam niczego, co by wskazywało na bycie "nierozgarniętym". Mogą nie podobać Ci się ich cele lub sposób dochodzenia do nich, ale nie odmawiaj im inteligencji.

    PS. Nie chcę się wdawać w wielkie spory ekonomiczno-polityczne, ale zauważcie, że nie było to branie osobistej łapówki, a jedynie próba takiego zorganizowania spraw ekonomiczno-społecznych, które byłoby korzystne dla organizacji, którą dana osoba reprezentuje. W gruncie rzeczy naturalna sprawa, która nie nosi znamion przestępstwa, a na dobrą sprawę trudno nazwać ją nawet niegospodarnością.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. "Nierozgarnięcie" polega w tym przypadku na tym, że spraw wagi państwowej nie omawia się na drinku czy kawie w restauracji... Do tego służą gabinety i biura poselskie, na których obsługę idą grube pieniądze podatników.

      Usuń
  6. Ja bym powiedział, że to było zwyczajne niechlujstwo. Zupełnie mnie nie zdziwiło, że dało się nagrać takie osoby. Przepraszam, ale co najmniej naiwnością jest uważać, że za każdym ministrem łazi grupa tajniaków, która blokuje łączność komórkową, czyści wszystkie pomieszczenia do których chodzą itd. To, że poważni politycy umówili się na poważną rozmowę nad przysłowiowym kotletem, to jest zwykłe wygodnictwo i niechlujstwo właśnie. Takie same jak ustawianie krótkiego hasła, wyłączenie blokady komórki (bo nie chce mi się ciągle wpisywać) itd.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Może uzupełnię, bo naiwność to chyba za mocne słowo. To po prostu chyba brak świadomości powszechności otaczającej nas wysokiej technologii. Patrzymy wszyscy codziennie na coraz mniejsze komponenty komputerów, które trzymamy w ręku i po prostu umyka nam postęp technologiczny. Wystarczy jednak odwrócić komórkę i spojrzeć na wielkość wizjera (bo trudno to nazwać obiektywem) od kamery we własnej komórce. Takie miniaturki są coraz tańsze m.in. dzięki upowszechnieniu się smartfonów. Po prostu łatwo jest optymalizować coś na co płynie nieprzerwany strumień dużych pieniędzy. A układy wykorzystane w jednym miejscu można potem wykorzystać w innym. No i Internet ułatwia zamawianie różnych dziwnych rzeczy bez konieczności wejść w różne dziwne i podejrzane, fizyczne miejsca.

      Inna sprawa, że zdziwię się jeśli się nie uda w tym wypadku ustalić sprawców, bo większość osób nie jest świadoma śladów jakie zostawiają i w Internecie i identyfikowalności gadżetów, które używają. Jeśli się zatem nie uda wykryć podsłuchujących, to już może znaczyć, że sprawa była grubsza niż by się mogło wydawać.

      Usuń