O tym, dlaczego żony konserwatystów nie powinny chorować

Jakiś czas temu (a raczej dawno temu, bo tekst przeleżał w czeluściach dysku kilka miesięcy) wybrałem się w podróż na prawą stronę internetu i już na samym początku podróży znalazłem perełkę. Perełkę, która bardzo wyraźnie ukazuje styl myślenia związany z poglądami konserwatywnymi. Tekst, w którym ową perełkę znalazłem, dotyczył uzależnień od gier. Autor artykułu opisuje pokrótce to, jak jego znajoma zmagała się z takim uzależnieniem. A konkretnie uzależnieniem od jednej gry – jakiejś mutacji farmville/farmeramy.

Mam znajomą, która tak się kiedyś zaangażowała w „farmy” (gra, w której rozwija się wirtualne gospodarstwo, a potem trzeba dbać o inwentarz, karmić świnie, doić krowy itd.), że niemal zapomniała o Bożym świecie.

Nie zamierzam się czepiać tego fragmentu. Ludzie są w stanie uzależnić się od wszystkiego.

Jak sama potem zeznała, funkcjonowała głównie przy komputerze. Mąż przynosił jej posiłki, które zjadała przed klawiaturą, nie przerywając transakcji i innych działań „gospodarskich”. Grała do późna w noc – a raczej do wczesnego świtu, gdy zaś sporadycznie dzwoniła do mnie, informowała, że nie ma na nic czasu, bo „nie może zostawiać zwierząt”

No, tu już bym się mógł przyczepić do tego, że o ile gry online (farmiville i inne) zmuszają użytkownika do tego, żeby o określonych godzinach logować się na serwer i wykonywać jakieś czynności (czy to „zebranie” zboża w Farmville, czy to wykonywanie jakichś misji w Mafia Wars, czy też odebranie flot w Ogame). Słowem kluczem jest tutaj jednak „o określonych godzinach”. Grając w JEDNĄ grę przeglądarkową na JEDNYM koncie – gracz nie musi nad tą grą siedzieć cały dzień. W większości przypadków takie ślęczenie byłoby bezsensowne, bo i tak trzeba „czekać”. Albo na to nieszczęsne zboże, albo na cokolwiek innego. No, ale to tylko takie moje czepialstwo.Są rzecz jasna przeglądarkowe gry MMORPG, (Massively multiplayer online role-playing game), nad którymi można ślęczeć dowolną ilość czasu, ale "symulator farmy" się do tego gatunku nie zalicza).

No i znajdowała też wymówkę „teologiczną” – że ona, przy okazji międzynarodowych kontaktów z innymi „farmerami”, porusza tematy religijne.  Później, bezsprzecznie pod wpływem łaski, zdobyła się na zerwanie z tym szaleństwem. Płacząc, pożegnała się ze zdziwionym farmerskim towarzystwem, i wróciła do rzeczywistości.

Nie neguję tego, że każdy uzależniony człek potrafi sobie zracjonalizować swoje uzależnienie. Tym niemniej ostatni akapit sugeruje, że owa kobieta była owszem uzależniona, tyle że nie od samej gry- a od ludzi, z którymi się kontaktowała. To mnie akurat nie dziwi – ludzie potrafili się swego czasu uzależniać od gadu-gadu, skype, icq i innych komunikatorów- aczkolwiek nie tyle uzależniał sam komunikator- co łatwy (i szybki) kontakt z innymi ludźmi.

I w tym momencie dochodzimy do rdzenia mojej notki. Silnie uzależniona od gier kobieta wyzwoliła się z nałogu i

Pierwszą rzeczą, jaką zauważyła, to zapuszczone mieszkanie, wymagające potężnego sprzątania.

Warto w tym momencie przypomnieć, że owa kobieta ma męża, który jej jedzenie dostarczał. Gdyby to była kobieta mieszkająca samotnie – widok zapuszczonego mieszkania nie powinien dziwić, jednakże w przypadku osoby zamężnej, owo zapuszczone mieszkanie jest cokolwiek zastanawiające. Ja bardzo dobrze rozumiem, że w rodzinach konserwatywnych – podział obowiązków jest delikatnie rzecz ujmując sztywny – kobieta sprząta i zajmuje się domem – koniec kropka. A co jeśli kobieta nie może sprzątać? No jak to co? Jak już z powrotem będzie mogła – to będzie miała więcej sprzątania.

Skoro mąż donosił jej posiłki, to chyba zorientował się, że chyba się coś niedobrego dzieje. Nie zorientował się jednakże w tym, że mieszkanie trzeba co jakiś czas uprzątnąć? Czy też może konserwatywna duma w nim zagrała „ja tego sprzątać nie będę, bo to babskie zajęcie”? Może miał to (za przeproszeniem) w dupie? Znam osobiście ludzi, których abnegacja sprawiła, że malowali kuchnie kilkanaście lat (skrobiąc ściany od przypadku do przypadku), wyhodowali pleśń na naczyniach stojących w zlewie (było jej na tyle dużo, że wyłaziła z garnków) i tak dalej i tak dalej. Aczkolwiek coś mi mówi, że nie z abnegacją, a ze skrajnym konserwatyzmem tutaj do czynienia mamy. Choć nie ukrywam, że ten stopień abnegacji tłumaczyłby to, dlaczego kobieta się uzależniła od gier – przynajmniej w tym symulatorze farmy nikt syfu po sobie nie zostawiał.

Pytanie, które automatycznie mi się pojawia w głowie jest następujące. Co by było gdyby ta kobieta zamiast ślęczenia przy komputerze – była przez kilka miesięcy chora i nie mogła sprzątać? Nic poważnego – niechby były to problemy z kręgosłupem, nie mogła się schylać. Czy małżonek nadal nie wpadłby na to, że mieszkanie trzeba ogarnąć co jakiś czas? Że siedzenie przy komputerze to nie choroba? Skoro było to na tyle poważne, że trzeba było tej kobiecie dostarczać posiłki, traktowanie tego w kategoriach choroby – nie jest moim zdaniem przesadą.

Kolejna sprawa. Autor stwierdza, że ta kobieta sama z tego wyszła, wspomina co prawda, że uczyniła to „pod wpływem łaski”, ale nie w tym rzecz. Rzecz w tym, że mąż gdzieś znowu w tym wszystkim przepadł. Skoro mieszkanie było „potężnie” zapuszczone, to znaczy, że co najmniej miesiąc- dwa ten proces potrwał. Czy mąż tej kobiety naprawdę był tak bardzo zapracowany, że musiała „doświadczyć łaski”, żeby jakoś sobie dać radę z nałogiem? Maż się nie zorientował, że pasowałoby z małżonką porozmawiać, bo chyba nieco za dużo czasu spędza przed kompem?

Co się stało potem, jak się już owa kobieta napatrzyła na chlew, w który zamieniło się mieszkanie?

W następnej kolejności stwierdziła, że kompletnie zaniedbywała swojego męża.

No, tu już mamy konserwatyzm w pełnej krasie. Żona miała problemy (uzależnienie), mąż miał to w głębokim poważaniu (radośnie zamieniał mieszkanie w chlew) i nagle okazuje się, że to żona go zaniedbywała, aż strach pomyśleć co musiałoby się stać, aby autor uznał, że to mąż zaniedbywał żonę.

Każdy dzień przynosił kolejne odkrycia: modlitwa, kontakty z dziećmi, znajomi, zaangażowanie społeczne, lektura – wszystko wracało jak u człowieka, który wybudził się z letargu.

Na tym etapie tekstu, się nieco zawiesiłem. Przeczytałem to kilka razy i zadałem sobie pytanie – jakie dzieci do jasnej cholery? Autor ani słowem o nich nie wspomniał wcześniej. Skąd się tam nagle wzięły dzieci? Czy te dzieci mieszkały z tą rodziną? To dosyć istotne w kontekście tego, że kobieta była na tyle uzależniona, że mąż jej musiał posiłki dostarczać... No, ale zostawmy już te dzieci w spokoju, skoro autor nie uznał za stosowne wspomnieć o nich wcześniej, to widocznie nie odgrywały jakieś specjalnie istotnej roli w tym wszystkim.

Powróćmy do pytania będącego tematem notki. Dlaczego żony konserwatystów nie powinny chorować? Bo prócz siebie samych nie bardzo mają na kogo liczyć. Przykładowo – mąż konserwa może dla zasady nie sprzątać mieszkania, no bo przecież żona kiedyś wyzdrowieje i być może będzie od niego oczekiwała sprzątania również wtedy? To nie do pomyślenia...

Ja to jestem lewak i jako lewak uważam, że związek powinien się opierać na relacjach partnerskich. Nie oznacza to, że zamierzam zagonić Wredną Małą Białorusinkę do zmieniania opon w aucie i do „wnoszenia lodówki na 8 piętro” (swoją drogą z tą lodówką to już jakiś fetysz jest). Partnerskie relacje w moim mniemaniu nie wykluczają podziału obowiązków, ale sprawiają, że ten podział nie musi być sztywny. Takie sztywne podziały prowadzą do sytuacji, jak ta z cytowanego artykułu. Nawiasem mówiąc, gdyby mi ktoś coś takiego opowiedział (albo gdybym to wyczytał na jakiej krytyce politycznej) – nie uwierzyłbym i uznałbym to za bzdurę (w rodzaju „listów do redakcji”). Ale temu konkretnemu autorowi akurat wierzę. Bo kto jak kto, ale on – nie miał żadnych powodów po temu, żeby „oczerniać” konserwatystów w swoim tekście. Najprawdopodobniej autor uznał sytuacje, w której mężczyzna robi chlew w domu za coś naturalnego i nawet pożądanego. Być może potraktował on zasyfione mieszkanie jak koło ratunkowe, w którego to koła mogła się uchwycić tonąca w nałogu kobieta? Któż to może wiedzieć...

Źródło:

http://gosc.pl/doc/1683968.Dzieci-na-odwyk

Katolicy są równiejsi!

W zeszłym tygodniu (tekst trochę poleżał na dysku) oczęta me ujrzały artykuł o dość intrygującym tytule „Namaszczony mimo woli. Szpital pozwany za naruszenie swobody sumienia”. Spodziewałem się tekstu o tym, że chory został w jakiś sposób zmuszony do przyjęcia tegoż sakramentu, a następnie wydobrzał i usiłuje dochodzić swoich praw. Prawda jednakże była nieco bardziej przyziemna. Nikt chorego nie zmuszał, bo był on w śpiączce. Kapłan go po prostu namaścił, a sam zainteresowany dowiedział się o tym później, w trakcie przeglądania dokumentacji medycznej. Nie za bardzo wiadomo, co się działo potem (tzn. jak przebiegały kontakty na linii pacjent – szpital – kapłan), ale musiało to być w niezbyt miłej atmosferze. Jak sam tytuł wskazuje – sprawa znalazła finał w sądzie.

Zachowanie skarżącego nie mogło ujść uwadze naszych katolickich publicystów. W niniejszym tekście pochylę się nad felietonem Szymona Hołowni. Dlaczego akurat nad nim będę się pastwił? Ano dlatego, że pod płaszczykiem ugrzecznionej retoryki kryje się najzwyklejsza w świecie bezczelność.

Już sam wstęp sugeruje, że „będzie się działo”:

„Polska ma naprawdę najbardziej wierzących ateistów na świecie.”

Taki wstęp na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie typowej anty-ateistycznej „gadki”. Chodzi mi rzecz jasna o to, że zdaniem fanatyków religijnych ateiści są fanatycznymi wyznawcami tego, że boga nie ma. Jest to cokolwiek bezsensowne, ale nie mnie to oceniać. Jednakże tutaj mamy do czynienia z Szymonem Hołownią, który nigdy nie odwołuje się do tego rodzaju jarmarcznej retoryki. W tym przypadku mamy do czynienia z umiejętnym budowaniem napięcia.

„Jednemu z nich, gdy był w śpiączce, szpitalny kapelan udzielił namaszczenia chorych, a pacjent – gdy się po kilku miesiącach o tym dowiedział – doznał załamania nerwowego i znalazł się 
w stanie przedzawałowym. Sąd Najwyższy uznał, że ma prawo walczyć o odszkodowanie, bo to, 
co się stało, sponiewierało wolność sumienia ateisty.”

Czy człowiek ów mógł doznać załamania nerwowego w wyniku tego zdarzenia? Moim zdaniem – owszem, mógł. Wydaje mi się, że to raczej chorowity człowiek, a tym samym wcale nie musi mieć stalowych nerwów. Dowiedział się był po jakimś czasie, że wbrew jego woli udzielono mu namaszczenia i to w momencie, w którym nie mógł się sprzeciwić, bo był nieprzytomny. Z jego punktu widzenia to, co zrobiono, było wykorzystaniem bezradności. Mógł się więc poczuć nie do końca wyraźnie w związku z tą sprawą. Na uwagę zasługuje również końcówka akapitu, która sugeruje, że zdaniem Szymona Hołowni nie da się sponiewierać wolności sumienia ateisty (i nie jest to moja nadinterpretacja – dalsza część tekstu nie pozostawia bowiem co do tego najmniejszych wątpliwości).

„Nie jestem ateistą, ale na chwilę spróbuję się wczuć.”

To zdanie cytuje osobno, bowiem jest ono o tyle istotne, że pomimo postulowanej „próby wczucia się” Szymon Hołownia nie chciał albo nie był w stanie się wczuć w rolę ateisty.

„Jeśli Boga nie ma, to wszystko co robią wierni (w tym księża), to nieszkodliwe gusła, hokus-pokus. To, co zrobił ów ksiądz, nic więc dla mnie nie znaczy (nie boli i nie zostawia śladów – namaszczenie chorych miałem dwa razy, więc wiem), ale to chyba miłe, że przyszedł i chciał pomóc? Gdybym ja, katolik, gdzieś w Azji trafił do szpitala i dowiedziałbym się później, że jakiś ściągnięty przez obsługę buddyjski mnich odprawił nade mną modły, odnalazłbym go, żeby mu podziękować. Bo choć zupełnie nie podzielam jego wiary, doceniam gest.”

Szymon Hołownia zamiast wczuć się w rolę ateisty, wczuł się w rolę katolika (czyli w swoją własną). Ale to tylko dygresja. Ja w tym miejscu napiszę, jaka jest moja opinia. Dla mnie, owszem – to, co robiłby ksiądz, byłoby takim hokus-pokus. Nie bardzo by mnie to obchodziło. Czy to znaczy, że tego człowieka również nie powinno obchodzić? Gdybym był Szymonem Hołownią, pewnie odpowiedziałbym na to pytanie twierdząco. Ale ja, w przeciwieństwie do Sz. H., potrafię się wczuć w kogoś, kto ma inną opinię na ten temat. I rozumiem, że dla kogoś te wszystkie hokus-pokus mogą nie być neutralne i może sobie ich nie życzyć. Hołownia nie rozumie prostej w sumie rzeczy. Dla niego (Hołowni) bardzo ważne jest uczestniczenie w tych wszystkich sakramentach i nie jest w stanie pojąć tego, że dla niektórych ludzi ważne jest, żeby w tych sakramentach nie uczestniczyć. To w sumie całkiem sensowna postawa - człowiek, który się nie pcha do Kościoła, może nie chcieć tego, żeby Kościół się pchał do niego ze swoim hokus-pokus.

„Podsumujmy: człowiek, który twierdzi, że nie ma ducha, na czysto duchowy obrzęd reaguje tak, jakby mógł on zrobić mu realną krzywdę.(...)Zaprawdę, mamy najbardziej wierzących ateistów na świecie.”

I w tym momencie dochodzimy do apogeum bezczelności. Hołownia tym argumentem domknął swoją narrację, z której oto wychodzi obrazek ateistów jako ludzi, którzy „skoro nie wierzą, to niech się nie awanturują”. Bo jak się zaczną awanturować, to chyba coś z nimi nie w porządku. Narracja ta jest wprost genialna. Czemu? Bo ona nie działa w drugą stronę. W tejże narracji Hołownia ustawił ateistów na z góry przegranej pozycji – nie wolno wam protestować, bo skoro w to nie wierzycie, to dla was nie jest ważne. Ale ta sama narracja stawia katolików w znacznie lepszym położeniu. Katolicy bowiem mają prawo do protestowania. Dlaczego? To proste. Bo dla nich obrzędy (i cała sfera sacrum) są ważne.

No i potem mamy to, co mamy. Ja się na przykład bez bicia przyznam, że te wszystkie krzyże w miejscach publicznych to dla mnie nie jest jakiś specjalny problem. Tzn. nie przeszkadzają mi same w sobie. Ale przeszkadza mi to, co wraz z tymi krzyżami się pojawia. A pojawiają się problemy. Jakież to problemy? Ano takie, że jak ten krzyż zawiśnie, to prawie na pewno dojdzie do sytuacji, w której ktoś będzie się na niego powoływał. Względnie – uzna, że skoro ten krzyż tam wisi, to jemu (katolikowi) z tej racji przysługują jakieś specjalne prawa. Ekspansja sfery sacrum to u nas norma jest. Popatrzmy na sytuację związaną z Placem Zbawiciela. Stała sobie na nim tęcza i niektórym ludziom przeszkadzało to, że (cytuję) „pedalska tęcza stała na Placu Zbawiciela, a tam zaraz obok jest kościół!” Przeszkadzało im to, że na czymś co uznali za element sfery sacrum (choć biorąc pod rozwagę kondycję intelektualną, zapewne nie do końca rozumieliby znaczenie słowa „sacrum”) pojawił się symbol, który się im nie podoba, bo im się „gryzie” z tą sferą. Jeszcze nie przekonani? No to może przypadek sex shopu, przeciwko któremu protestowali zatroskani katolicy. Protestowali dlatego, że ulica na której się znajdował to aleja Jana Pawła II. Wisienką na torcie była „obrona krzyża” w Warszawie.

Nie wiem, czy Hołowni to przez przypadek wyszło, ale raczej napisał to świadomie. Z jego tekstu wynika wprost – katolicy są „równiejsi” od ateistów. Katolikom wolno się upominać o swoje sumienia (bo wierzą), natomiast ateistom już to prawo nie przysługuje (bo nie wierzą). Biorąc pod rozwagę jego argumenty, aż dziw bierze, że nie dopisał na samym końcu „szach-mat ateiści!”

Źródła:

http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/1,114871,15050083,Namaszczony_mimo_woli__Szpital_pozwany_za_naruszenie.html

http://www.rp.pl/artykul/1068623.html

Wojna o stan wojenny

Źródło zdjęcia

Rok rocznie, w okolicach 13-go wiele dyskusji poświęca się temu, czy stan wojenny był koniecznością, czy też fanaberią generała Jaruzelskiego, który chciał sobie porządzić. Warto powiedzieć sobie jasno: to nie są dyskusje ludzi, którzy usiłują dociec tego, jak było w rzeczywistości – to są starcia osób, które już doskonale to wiedzą. Generalnie rzecz ujmując obie strony sporu (który można spokojnie nazwać „świętą wojną”) zajmują się obwieszczaniem swojej wersji „prawdy”. Każda strona ma swoje własne argumenty, które są w jej opinii „nie do zbicia” i każda z nich będzie się pazurami trzymała swojej prawdy.

Gdybym miał się w tym miejscu określić po którejś ze stron, musiałbym poprosić o możliwość ustawienia się pośrodku. Bo prawda jest taka, że w świetle ochłapów informacji, które nam „rzucono”, niczego nie można określić ze 100% pewnością jak było (no chyba, że się już to „wie”). Trochę sobie człek żyje już na tym świecie (od razu nadmieniam, że stanu wojennego nie pamiętam - urodziłem się kilka tygodni przed tymże eventem) i przeważnie przypadkowo zbiera się jakieś elementy układanki stano-wojennej. Gdybym miał bazować na tym, co mi wiadomo, musiałbym się „przytulić” do strony twierdzącej, że groźba tego, że nam Kraj Rad udzieli „bratniej pomocy”, była bardzo realna. Powtarzam jednakże, że są to jedynie „moje” informacje.

Czytałem sobie np. książkę pt „Białoruś – kartofle i dżinsy” (swoją drogą, bardzo poprawny politycznie tytuł - to mniej więcej tak, jakby wydać książkę pt. „Polska – kiszona kapusta i Sofixy”). W książce tej autorzy rozmawiali z Białorusinami. Jeden z nich opowiadał, że zmobilizowano ich w 1981 roku i rozdano im broń. Z jego punktu widzenia wyglądało to dość jednoznacznie. Dodajmy do tego fakt, że ów człowiek – jako znający język polski – był wśród tłumaczy zajmujących się przekładem gazet na język rosyjski. Analizowano je pod kątem tego, jakie nastroje panują w naszym kraju. Moja wiedza na temat okresu SW składa się z takich właśnie fragmentów – a to wyczytanych gdzieś, a to zasłyszanych. Mam również świadomość tego, że ZSRR najchętniej by nas wymazał z map (tj. przyjęto by nas z otwartymi ramionami do Kraju Rad), gdyby tylko nadarzyła się odpowiednia okazja. Taką okazją mogła być stopniowa destabilizacja sytuacji w kraju. Abstrahując już od wszystkiego innego – w 1981 roku sytuacja była cholernie napięta. Nie jestem pewny tego, czy przypadkiem ZSRR nie znalazłby jakiejś innej mniejszości etnicznej, którą musiałby znowu chronić (tak jak to miało miejsce w 1939 roku). Nasi byli alianci nie pomogli nam wcześniej i raczej nie pomogliby nam w 1981 roku. Wątpię w to, żeby ktoś zaryzykował wybuch wojny nuklearnej w obronie kraju, który mało kogo obchodził. To są jednakże tylko moje gdybania (prócz sytuacji z książki - to akurat niewiele ma wspólnego z gdybaniem czyimkolwiek). Nie zamierzam się z nikim bić, żeby udowodnić, że mam rację.

Czemu ten tekst ma służyć? Ano temu, że chciałem za jego sprawą rozprawić się z jednym mitem, który szczególnie mnie drażni. Rzecz jasna, chodzi o mit (bo inaczej tego nazwać nie można) związany ze stanem wojennym. Jest on dodatkowo obwieszczany przeważnie takim tonem, jakbyśmy mieli do czynienia z prawdą objawioną.

Oglądałem sobie jakiś czas temu dyskusję pomiędzy Robertem Winnickim i Robertem Czarzastym, która dotyczyła między innymi stanu wojennego. Robert Winnicki w pewnym momencie powiedział, że ZSRR nie mógł wkroczyć do Polski, bo sam był na skraju upadku (czysta złośliwość każe mi przypomnieć, że jeszcze prawie dekadę trwał na tym skraju). Potem dodał coś, nad czym się chciałem skupić: „ZSRR był głęboko zaangażowany w Afganistanie”. Wtedy, po obejrzeniu tego materiału, zupełnie to zignorowałem. Nieco później rozmawiałem ze znajomym na tematy różne, zahaczyło o SW również. I znowu padł argument o głębokim zaangażowaniu ZSRR w Afganistanie. Ja tam się specjalnie nie interesowałem tym fragmentem historii (generalnie – w ogóle mnie do pewnego momentu nie interesowała historia; zacząłem się nią interesować, bo denerwowało mnie to, że przy byle sporze każdy się powołuje na „swoje fakty” historyczne), ale pomyślałem, że poszperam coś w tym temacie.

Ponieważ nie chciało mi się łazić po bibliotekach, poszedłem po najmniejszej linii oporu i wlazłem na Wikipedię. Dane liczbowe (np. dane demograficzne) na Wiki przeważnie odpowiadają stanowi faktycznemu, a tu właśnie o dane liczbowe chodziło, czyli o ilość czołgów, samolotów etc.

Pierwsze, na co zwróciłem uwagę, to taka drobnostka, jak to, że ZSRR owszem – był bardzo zaangażowany w Afganistanie, ale w okresie 1982-1985. Pozwolę sobie zacytować fragment tekstu:

„Radzieckie wojska operacyjne stanowiły Wydzielony Kontyngent Wojsk Radzieckich w Afganistanie. W pierwszym rzucie 40 Armii ZSRR wprowadził do Afganistanu 81 100 żołnierzy (z czego 61 800 w jednostkach liniowych), 2400 pojazdów pancernych (ok. 600 czołgów, 1500 BWP i 290 BTR), 900 dział i 500 samolotów. W 1985 siły te (40 A) liczyły 108 800 żołnierzy (z czego 73 tys. w jednostkach liniowych) i 29 tys. pojazdów (w tym ok. 6000 czołgów, BWP-ów i BTR-ów). Były one wspierane przez ponad 1000 samolotów, w tym 320 śmigłowców.”

Wyboldowałem najistotniejsze rzeczy, czyli liczbę sprzętu, który stacjonował w „Afganie”. Gołym okiem widać, że na samym początku konfliktu ZSRR średnio się weń angażował. Największe zaangażowanie „sprzętowe” miało miejsce w 1985 roku – czyli w okresie, który jakoś nieszczególnie nas interesuje. Aby te liczby osadzić w kontekście, posłużę się kolejnymi danymi:

„W okresie lat 1974-1985 radziecki przemysł zbrojeniowy produkował ROCZNIE przeciętnie następujące ilości wybranych kategorii uzbrojenia:

1450 samolotów wojskowych

1000 śmigłowców

2700 czołgów

3400 bojowych wozów opancerzonych

2700 systemów artyleryjskich

54500 ciężarówek wojskowych”

No i nagle się okazuje, że nawet w czasie największej koncentracji wojsk ZSRR w „Afganie”, choćby liczba samolotów, które tam stacjonowały, była mniejsza od tej, którą ZSRR produkował w ciągu jednego roku.

Na sam koniec podrzućmy dane dotyczące tego, jak wyglądała armia ZSRR pod koniec istnienia Kraju Rad:

„Pod koniec swego istnienia ZSRR dysponował:

50.000 czołgów

60.000 wozów bojowych piechoty (i transporterów opancerzonych)

10.000 samolotów wojskowych

4.000 śmigłowców

40.000 systemów artyleryjskich”

Te liczby nie pozostawiają żadnych złudzeń. Owszem – ZSRR sporo sprzętu „zainwestował” w Afganistan, ale miał go bez porównania więcej. O żołnierzach nawet nie wspominam, bo w armii radzieckiej nigdy ich nie brakowało. Ktoś może zapytać: „a straty?” Były one naprawdę niewielkie – np. ZSRR stracił 147 czołgów, a więc miał w odwodzie jeszcze kilkadziesiąt tysięcy. Wniosek z tego płynie prosty – ZSRR miał czym wkroczyć do Polski. Czy to znaczy, że chciał wkroczyć? A cholera go wie. Jakoś tak niespecjalnie chce mi się wierzyć jenerałom rosyjskim, którzy twierdzą, że o żadnej interwencji nie było mowy. Przypominam, że w trakcie wojny osetyjskiej, w czasie, w którym wojska rosyjskie zajmowały terytorium Gruzji, Ławrow (rosyjski MSZ) twierdził, że wojska rosyjskie nie prowadzą żadnych działań wojennych. Gruzini mieli na ten temat insze zdanie.

W samym temacie mitu o „zaangażowaniu” ZSRR. Mnie zdenerwował nawet nie tyle Winnicki (acz z opóźnieniem, dopiero kiedy sprawdziłem sobie liczby) powtarzając tę bajkę, bo po prostu mógł to gdzieś wyczytać i powtarzać bezrefleksyjnie. Wkurzył mnie Czarzasty, który nie był w stanie tego zweryfikować. Ba – nawet nie próbował, bo akurat miał co innego do powiedzenia. I tak właśnie wygląda u nas debata na istotne tematy. Wszyscy mówią jednocześnie, nikt nawet nie pochyli się nad tym, co powiedział oponent. Co więcej, nikomu się nie chce sprawdzić tego, czy to, o czym mówi, ma pokrycie w faktach. Jeśli idiota korzystający z Wikipedii (czyli ja) jest w stanie bez problemu udowodnić, że teza o „zaangażowaniu” była nieco przesadzona, to ciekawe, ile z tych „niepodważalnych dowodów” dałoby się podważyć, gdyby zajęli się tym ludzie, którzy mają dostęp do nieco szerszych informacji?

Drażni mnie to, że zamiast spokojnie usiąść na dupie i przemyśleć dokładnie to, co już wiemy, wolimy się żreć ze sobą. Ja osobiście jestem w stanie zaakceptować oba scenariusze (Jaruzelski chciał sobie porządzić vs Jaruzelski podjął dobrą decyzję, która uchroniła nas przed „bratnią” pomocą). Problem polega na tym, że uczestnicy sporu – nawet gdyby im przedstawiono niezbite dowody na to, że nie mają racji – będą się trzymać swojej „prawdy”.

Źródła:

Winnicki vs Czarzasty

http://pl.wikipedia.org/wiki/Radziecka_interwencja_w_Afganistanie

http://pl.wikipedia.org/wiki/Armia_Czerwona

Podaruj dzieciom odrobinę krwi i flaków!

Jeśli Twoje dziecko przyszło do domu i powiedziało już od progu „mamo, tato – widziałem/am dzisiaj dużo krwi i wnętrzności” - nie martw się. Żaden zwyrodnialec nie pokazał mu kolejnej części „Piły” ani „Hostelu”. Twoja pociecha po prostu zobaczyła wystawę fundacji „PRO - Prawo do życia”.

Obwoźny horror-show, którym owa fundacja pastwi się nad współobywatelami, już na stałe wpisał się w polski krajobraz. W teorii – można ich za to podać do sądu, w praktyce – sądy trzęsą portkami przed purpuratami (jak przystało na funkcjonariuszy świeckiego państwa) i przed „obrońcamiczegokolwiek”. Tym samym, pozwać można, ale żadnego efektu to nie przyniesie. Czemu? Bowiem sądy uznają, że każdy ma prawo do wyrażania własnych opinii. To, że owo wyrażanie własnych opinii sprowadza się do pokazywania rozkawałkowanych płodów, jakoś już sądom umyka. W kontekście powyższego zastanawia mnie to, czy gdyby jakiś zapiekły antyklerykał zwalczający pedofilię w Kościele zrobił gdzieś wystawę ze zdjęciami księży gwałcących dzieci, to czy sądy byłyby równie wyrozumiałe. I czy przychyliłyby się do następującej linii obrony: „Ja nie rozpowszechniam materiałów pedofilskich, ja jedynie pokazuję ludziom dowody na zbrodnie przedstawicieli Kościoła! Mam prawo do wyrażania opinii!”

Logika obrońców zygot, którzy są w przeważającej większości przeciwnikami „seksualizacji dzieci”, jest nieco pokrętna. Z jednej bowiem strony nie powinno się dzieciom zbyt wcześnie mówić o seksie., a z drugiej – pokazywanie im flaków, które w sposób nierozerwalny wiążą się z seksem, jest już ok. O tym, że takie widoki mogą doprowadzić do tego, że trzeba będzie dziecko nieco „zseksualizować” i wytłumaczyć mu „skąd się biorą dzieci”, mało kto myśli. Zakrawa na kpinę to, że taki obrońca moralności jak Rafał Ziemkiewicz, który w ostatnim swoim felietonie (Do Rzeczy nr 45) perorował o tym, że „Sprawa jest prosta: przekaz, który dorosły jest w stanie ocenić i odrzucić, dla dziecka jako człowieka młodego jest przekazem pierwszym. To z czym się styka, automatycznie staje się wzorcem normalności. Właśnie dlatego nasza cywilizacja wymyśliła dzieciństwo – okres specjalnej ochrony kształtującej się osobowości przed przekazem demoralizującym.” Ani razu nie potępił on obrońców zygot za to, że doprowadzają do przedwczesnej seksualizacji małoletnich Nie wspominając o tym, że oglądanie krwi i flaków miewa raczej kiepski wpływ na dzieciaki.

Swego czasu na jednym z forów rozmawiałem ze zwolennikiem tych obwoźnych horror-showów. Ów tłumaczył, że te wystawy to nic złego, bo pokazują „prawdę o aborcji” (co jest lekko śmieszne w kontekście tego, że dla tych ludzi zażycie pigułki „1-dzień po” jest równoznaczne z dokonaniem aborcji). W momencie, w którym z mej strony padł argument „a co z drastycznym przekazem” - odpowiedział czymś w rodzaju „oj tam, oj tam, ludzie chodzą do kina na jakieś Piły - nic im się nie stanie od takiej wystawy!” Rzecz jasna, nie udało mi się temu człowiekowi wytłumaczyć kuriozalności takiego porównania. Czym innym jest wszak dobrowolne pójście do kina (w celu oglądania latających flaków), a czym innym sytuacja, w której człowiek jest przymuszany do patrzenia na nie w przestrzeni publicznej. Domyślam się, że nawet gdyby dotarło to do mojego adwersarza, to i tak uznałby on, że „to wszystko służy większemu dobru” i byłoby po sprawie.

Muszę przyznać, że krążę i krążę wokół tematu, bo trochę mnie on zeźlił. Oddajmy głos Frondzie, która takim oto artykułem nas uraczyła: „Niesamowita reakcja dzieci na zdjęcia Fundacji PRO: "Jezu, co oni zrobili!" Sam tytuł podniósł mi ciśnienie, bowiem sugeruje on wprost, że jakaś (eufemizując) poszkodowana poznawczo osoba dosłownie podnieca się tym, w jaki sposób dzieciaki zareagowały na olbrzymie plakaty ze zdjęciami rozkawałkowanych płodów. Gwoli wyjaśnienia – na tę wystawę natknęła się wycieczka około 300 dzieci w wieku mniej więcej przedszkolnym, z czego sami wystawiający byli, rzecz jasna, dumni.

„Razem.tv zarejestrowała reakcje osób, przechodzących obok pikiety. „Czy wiedzą państwo, że mamy spektakl dla trzystu dzieci, które teraz oglądają te obrzydliwe obrazy?!” – oburzała się jedna z pań (zapewne organizująca galę). Pani nauczycielka z kolei pospieszała zatrzymujące się przed wystawą maluchy, mówiąc: „Nie ma na co patrzeć”.”

Muszę przyznać, że reakcja nauczycielek była reakcją zdrową. Nie jest natomiast zdrowe (jakkolwiek byśmy owo zdrowie psychiczne definiowali) nagrywanie kamerą tego, w jaki sposób dzieciaki reagują na drastyczne obrazy. Śmiem twierdzić, że gdyby jakaś instytucja naukowa chciała przeprowadzić eksperyment mający na celu zbadanie takich reakcji, skończyłoby się to publicznym oburzeniem, pozwami i najprawdopodobniej więzieniem, a już na pewno odszkodowaniem. Ale najlepsza część komentarza miała dopiero nadejść:

„Reakcje dzieciaków nie wskazywały jednak oburzenia tym, że ktoś postawił zdjęcia abortowanych dzieci nienarodzonych na ulicy. Oglądając materiał Razem.tv da się usłyszeć komentarze dzieci: „Jezu, co oni zrobili!”. To najlepszy dowód tego, że dzieci mają więcej empatii dla innych dzieci, tylko trochę mniejszych, niż dorośli”

Domyślam się, że nie mnie jednego zatrzęsło po przeczytaniu tego akapitu, bo jest on po prostu idiotyczny. Ciekawi mnie to, skąd w opinii autorki tych słów dzieci miały wiedzieć, że przestrzeń publiczna to nie miejsce na zdjęcia flaków? Argumentacja autorki jest na tyle „sensowna”, że równie dobrze można by jej użyć w innych przypadkach:

„Reakcje dzieciaków nie wskazywały jednak oburzenia tym, że ktoś puścił na ulicy ostre porno (…) dało się słyszeć komentarze: „Jezu, co oni zrobili!”

Ostre porno można zastąpić publicznym seansem filmu „Piła” albo „Ludzka stonoga”. Wbrew mniemaniu autorki, dzieci nie mają pojęcia o tym, co powinno się znajdować w przestrzeni publicznej, a czego tam nie powinno być. Każdy w miarę rozgarnięty człowiek (z mózgiem nie przeżartym przez fanatyzm religijny) doskonale zdaje sobie z tego sprawę. W tym momencie powtórzę ten fragment akapitu, który mną szczególnie wstrząsnął:

„To najlepszy dowód tego, że dzieci mają więcej empatii”

Nie, proszę szanownej autorki. To najlepszy dowód na to, że dzieci nie powinny oglądać takich treści, bo nie potrafią sobie z nimi poradzić. To najlepszy dowód na to, że osoba, która naraża dzieci na oglądanie tego rodzaju treści i jest z tego dumna, może przez wielu rodziców zostać uznana za psychopatę. Tak samo jak osoba, która podnieca się reakcją dzieci na drastyczne treści.

Nieco absurdalne jest to, że ludzie którzy najgłośniej drą mordy (bo trudno to nazwać prowadzeniem dyskusji) w temacie tego, że „rodzice powinni mieć wyłączne prawo do decydowania o tym, kiedy jego dziecko ma się zetknąć z edukacją seksualną”, zupełnie pomijają prawo rodziców do decydowania o tym, kiedy ich dziecko powinno się zetknąć z drastycznymi treściami.

Źródło:

http://www.fronda.pl/a/niesamowita-reakcja-dzieci-na-zdjecia-fundacji-pro-jezu-co-oni-zrobili,32438.html

Święta wojna z "dżęderem"

O gender studies (albo, jak to niektórzy mędrcy u nas piszą, „o genderze”) jest ostatnio cholernie głośno – głównie za sprawą Kościoła katolickiego, który wypowiedział niemalże świętą wojnę „genderowi”. Co za tym idzie, cała masa usłużnych polityków i publicystów (głównie tych „niepokornych” i „niezależnych”) uczyniła to samo.

Wraz ze świętą wojną przeciwko „genderowi” przyszło ponadprzeciętne zainteresowanie mediów tym tematem. Rzecz jasna, media nie byłyby mediami, gdyby usiłowały nieco dokładniej pochylić się nad jakimś zagadnieniem. Liczy się jedynie to, że temat wojny Kościół vs Dżender generuje pokaźną liczbę wejść na stronę. Mało kto próbuje odpowiedzieć na bardzo proste pytanie: „dlaczego, do jasnej cholery, Kościół tak straszliwie zawziął się na gender studies?” Niniejszy tekst będzie próbą odpowiedzi na to pytanie.

Niektórzy komentatorzy (i politycy) twierdzą, że przyczyna, dla której Kościół pochylił się nad gender studies (to takie ugrzecznione „dlaczego zaczął szczuć ludzi na gender studies”) jest banalnie prosta. Kościół po prostu chce w ten sposób odwrócić uwagę społeczeństwa od przypadków pedofilii „kościelnej”. Na pierwszy rzut oka – wszystko się zgadza. Kościół znalazł się na celowniku mediów i jest tego świadom. Skoro zaś jest tego świadom, to będzie się starał za wszelką cenę z tego celownika zejść, najlepiej chowając się za „genderystami”. No i wszystko byłoby pięknie gdyby nie to, że po pierwszym rzucie oka przychodzi drugi. Nie za bardzo rozumiem, na jakiej zasadzie miałoby to działać. Zrzucić odpowiedzialności za pedofilię kościelną na gender się po prostu nie da (bo większości ludzi nie uda się do tego przekonać). Co prawda niektórzy katoliccy tytani intelektu usiłowali klarować, że pedofilia jest efektem „rewolucji seksualnej”. Tyle, że głosy te zostały olane (beton to rzecz jasna kupił, ale mało kto poza tym), bo pedofilia jest NIECO starsza od tejże rewolucji. Ten rodzaj perswazji na odbiorcę „masowego” nie zadziała. Bo gdyby to sprowadzić do najprostszej postaci, brzmiałoby to tak: „co prawda niektórzy księża gwałcą/molestują dzieci, ale patrzcie tam! To Gender! Bójcie się”.

Insza inszość to fakt, że media co jakiś czas piszą o problemie pedofilii w Kościele i nie jest to jakaś specjalna nowość. Mniej więcej od czasu proboszcza z Tylawy (2001) media co jakiś czas pisały o tym temacie. Pomysł, aby kilkanaście lat, w trakcie których media o tym donosiły, spróbować „przykryć” za pomocą „genderu”, jest lekko absurdalny. To się po prostu nie może udać (nawet w naszym kraju, przy uwzględnieni gigantycznej machiny propagandowej, jaką jest Kościół).

Prawica ma inne wyjaśnienie. Kościół walczy z genderem, bo broni moralności, tradycyjnej rodziny, kultury etc., etc. Tej argumentacji prawicowi publicyści będą się trzymać pazurami. Będą również pisać tysiące tekstów, zawierających dziesiątki tysięcy argumentów na potwierdzenie tej tezy. No i jeśli się przyjmie prawicową optykę – wszystko nabiera sensu. Owszem, Kościół walczy zajadle z „ideologią gender”, ale robi to dla dobra Polaków! Jest tylko jeden malutki problem. Trochę się to wszystko nie trzyma kupy. Ale jak to mawiał Bogusław Wołoszański - nie uprzedzajmy faktów.

Nie wiem, kiedy dokładnie się pojawiły w Polsce gender studies, ale jakem zaczynał moją przygodę z kierunkiem o nazwie „socjologia”, były już obecne. Zdaje się, że można było nawet wybrać specjalizację z tego przedmiotu. Innymi słowy – GS musiały być obecne na socjologii (UJ) co najmniej od kilku lat (choćby dlatego, że kursów się musiała zebrać odpowiednia ilość). Pierwsze zajęcia z gender studies odbywały się gdzieś tak pod koniec lat 90 i z tego, co mi się udało dowiedzieć, miały formę jakichś prelekcji (w każdym razie nie były to kursy akademickie). Być może się mylę, ale z internetów nie byłem się w stanie wywiedzieć czegoś bardziej konkretnego.

Wiem, że dla niektórych czytelników poprzedni akapit mógł być szokujący. No jakże to? Straszliwa ideologia gender w Polsce już od kilkunastu lat jest obecna i nikt nic z tym nie zrobił? Nikt nie chciał bronić naszej polskiej kultury (tradycyjnej rodziny, moralności etc.)? Przez naście lat byliśmy (jako naród) narażeni na niszczycielską moc „genderu” i nikt nawet palcem nie kiwnął w naszej obronie? Jakże to tak? Rzecz jasna, wiadomości dotyczące gender studies pojawiały się po „prawej stronie” już wcześniej. Tylko, że wtedy pisano o tym jako o jakiejś śmiesznostce (wszak prawicowe konserwy lubią sobie dworować z feminizmu). Teraz zaś wypowiedzi tych samych ludzi mają, delikatnie rzecz ujmując, cholernie alarmistyczny wydźwięk. Wygląda to tak, jakby gender studies przez kilkanaście lat były powodem do prawicowych kpin, a po tych kilkunastu latach „nagle” prawica się zorientowała, że „gender jest bardzo, bardzo groźny”. Coś takiego sugerowałoby ponadprzeciętną tępotę prawicowych publicystów. Jeśli oni sami się z taką interpretacją zgadzają – to ja nie zamierzam się z nimi kłócić. To samo tyczy się Kościoła, który po kilkunastu latach obecności gender studies w Polsce „nagle się zorientował”, że to coś bardzo groźnego. Sensu w tym, musicie przyznać, raczej niewiele.

O co więc tak naprawdę chodzi? Moim zdaniem o to, że Kościół potrzebuje wroga. Jeden z wykładowców „od genderu” wypowiadał się w podobnym tonie. W jego wypowiedzi zabrakło jednakże próby ustalenia przyczyn tego stanu. A przyczyna jest prosta – problemy Kościoła. Jeśli w tym momencie ktoś powie „ha! A więc jednak chodzi o pedofilię!” - nie będzie miał racji. Pedofilia jest akurat najmniejszym z problemów Kościoła. Największym jest problem „demograficzny” - Kościołowi ubywa wiernych. Coraz mniej ludzi utożsamia się z nim z przyczyn „ideowych”. W większości przypadków jest to po prostu przywiązanie do tradycji. Purpuraci są tego świadomi i chcieliby ten stan rzeczy jakoś zmienić. Mają już w końcu swoje lata i czasy PRL pamiętają bardzo dobrze. Gdybyśmy popatrzyli na sytuację Kościoła przez pryzmat zaangażowania wiernych – PRL był dla Kościoła najlepszym czasem. Ludzie popierali Kościół wbrew „odgórnym” zaleceniom, wbrew władzy i wbrew „modzie” (narzuconej nam przez bratni naród zza Buga). Ludzie popierali więc Kościół z przyczyn ideowych. Ujmując rzecz innymi słowy – ludzie popierali Kościół bo chcieli. Dla wielu był to jedyny sposób, w który mogli się buntować przeciwko władzy.

Purpuraci doskonale to wszystko pamiętają. I wydaje mi się, że tutaj właśnie leży pies pogrzebany. Uznali, że to „stan zagrożenia” sprawił, że za PRL ludzie popierali Kościół z przyczyn ideowych (czasem sporo ryzykując). Trzeba więc ów stan zagrożenia przywrócić, a Polacy znowu gremialnie zaczną popierać Kościół. A nawet, jeśli liczba wiernych nie zacznie rosnąć, to może chociaż uda się powstrzymać ich odpływ. Wrogów trzeba sobie dobierać z rozmysłem. Najlepiej wybrać takiego, o którym mało kto słyszał, a nawet jeśli, to wie o nim niewiele. Bo jak wie niewiele, to można mu „pomóc” uzupełnić wiedzę, wtłaczając do głowy jakieś idiotyzmy. Feministki się na „wroga” nie nadawały. No, bo niby można straszyć Polaków tym, że Kazimiera Szczuka chce zniszczyć polską rodzinę, ale raczej mało kto (prócz betonu) w to uwierzy. Ponieważ względnie niewielu słyszało o gender studies, jest to idealny wróg dla Kościoła, któremu tak bardzo zależało na powtórzeniu PRLowskiego stanu zagrożenia, że nawet sięgnął po specyficzną retorykę: „gender to neomarksizm” (co zostało błyskawicznie podchwycone przez usłużnych „niepokornych”). Mało tego – wszystkie te gadki o tym, jak to „UE chce zniszczyć polską tradycję, kulturę i Kościół” to niemalże dosłowne nawiązania do PRL. Z tą różnicą, że za PRL zagrożenie (wtedy jak najbardziej realne) nadchodziło ze wschodu. Gdyby spróbować uprościć całą tę kościelno-prawicową narrację, wyszłoby coś w rodzaju: „patrzcie! UE + Gender to jak ZSRR – musimy się bronić, bo inaczej przepadniemy!”

Jedno tylko geniuszom stawiającym gender studies w jednym rzędzie z ZSRR umknęło. Jak już wspomniałem, za czasów PRL zagrożenie było jak najbardziej realne. Spora część ludzi mieszkających w Polsce mogła pamiętać jeszcze czasy zaborów i próby wynaradawiania Polaków. ZSRR ze swoimi „delikatnymi wpływami” (cenzura historii etc.) sprawił, że obawy przed wynaradawianiem odżyły. I tu dochodzimy do meritum. Za PRL Polacy (jako naród) i Kościół mieli wspólnego wroga. I to wroga bardzo groźnego. Nikogo nie trzeba było specjalnie przekonywać do tego, że „bracia” zza Buga najchętniej przyłączyliby nas do Kraju Rad. Z drugiej zaś strony – gdyby ktoś usiłował w tamtych czasach używać retoryki podobnej do dzisiejszej „antygenderowej”, wymierzonej w ZSRR, to karierę skończyłby bardzo szybko. Ludzie sobie z tego doskonale zdawali sprawę. Wszystkie te dzisiejsze gadki o tym, że mamy „cenzurę jak za Stalina”, „stare wraca” itp. są, delikatnie rzecz ujmując, nie na miejscu. Choćby dlatego, że w tamtych czasach opozycjonista, wygłaszając opinie krytyczne w stosunku do PZPR, ryzykował zdrowiem i życiem. W dzisiejszych czasach „niepokorni” ryzykują tylko tym, że tak, jak redaktor Ziemkiewicz, będą zarabiać pisząc i sprzedając książki między innymi o tym, jak to nas (Polaków) cenzura gnębi. Sam fakt, że można głośno mówić o tym, że w Polsce teraz jest „cenzura jak za Stalina”, świadczy o tym, że jej nie ma. Nie zrozumieją tego jednakże ludzie, którym wolność słowa pomyliła się z „prawem do gnojenia ludzi o odmiennych poglądach”.

Kościół znalazł sobie idealnego (w swojej opinii) wroga, którym jest „gender” i tak łatwo z niego nie zrezygnuje. Możemy się więc spodziewać nasilenia histerii antygenderowej (bo śmiem twierdzić, że apogeum owa histeria jeszcze nie osiągnęła). Wszystkie te działania mają na celu przekonanie „przeciętnego Kowalskiego” do tego, że gender jest dla niego groźny. Sztuka ta się raczej nie uda, bo przeciętny Kowalski ma to (za przeproszeniem) w dupie. Tak samo jak w dupie ma straszenie go „neomarksizmem”. Zresztą – kaliber zbrodni, o które się „gender” oskarża, jest tak ogromny, że Kowalski zastanawia się pewnie po cichu: „skoro to wszystko takie straszne, to czemu te zachodnie kraje jeszcze istnieją?” Skoro „gender” ma tak destrukcyjny wpływ na wszystko, to cywilizacja zachodnia już dawno się powinna zawalić, a my – jako ten Mesjasz Narodów – powinniśmy wysyłać paczki żywnościowe niedobitkom, żyjącym na zgliszczach krajów europejskich. Czemu więc tak nie jest?

Źródło:

http://wyborcza.pl/1,75478,14979970,Wykladowca_gender_studies__Kosciol_w_Polsce_potrzebuje.html

Sztuka kreatywnego (nie)przepraszania

Każdemu człowiekowi zdarza się zrobić lub powiedzieć coś, za co powinien przeprosić. To, czy przeprosiny są szczere czy też nie, pełni tu rolę drugoplanową – istotny jest sam fakt przeprosin. Ponieważ w naszym kraju nic nie może być tak, jak gdzie indziej (wszak nawet socjalizm się u nas nie udał), tedy z przepraszaniem u nas też jest „inaczej”. Osoby publiczne (politycy, celebryci etc.) generalnie nie przepraszają za swoje zachowanie (wszak duży może więcej). Przeważnie słyszymy, iż czyjeś słowa zostały „wyrwane z kontekstu” i takie tam różne. Jednakże czasem do przeprosin dochodzi. W wykonaniu osób publicznych są one przeważnie popisem skrajnego buractwa. Buractwa, które w każdym normalnym kraju zostałoby napiętnowane i za które trzeba by po raz kolejny przepraszać odbiorców. Ujmując rzecz innymi słowy – Polacy „publiczni” opanowali do perfekcji umiejętność obraźliwego przepraszania.

Niniejszy tekst będzie dotyczył w głównej mierze zachowania rzecznika TVP. Został on wywołany do tablicy po wyskoku bezmyślnego dziennikarza-hieny, który uznał, że podsuwanie mikrofonu (i kamery) pod nos ofiary napaści seksualnej to świetny pomysł. Rzecznik ów „przeprosił” za to, co się stało. Cytować całego tekstu nie będę (pod koniec tej notki znajduje się treść „przeprosin”). Gdyby usunąć z wypowiedzi pana rzecznika wszystkie „upiększacze” i przełożyć ją na bardzo prosty język, owe „przeprosiny” brzmiały by tak:

„Zrobiliśmy wszystko, jak trzeba, nie mamy do siebie pretensji, ale jeśli ktoś się obraził, no to sorry”.

Na tym się jednakże sprawa nie zakończyła. Dziennikarze pomęczyli trochę pana rzecznika, który w końcu uznał, że trzeba jeszcze parę spraw wyjaśnić. Poniżej kilka cytatów:

„(...)Wczoraj TVP przeprosiła za materiał.

- Nie przeprosiła za materiał jako taki, tylko za fakt, że ktoś poczuć mógł się nim urażony. Nie lekceważę tych osób, chcę jednak zwrócić uwagę, że protestuje ich tysiąc, a prawie cztery miliony innych - nie. Czy to miałoby znaczyć, że te 4 miliony to głupcy bez serca?”

Pan rzecznik na wstępie zaznaczył, że TVP nie przeprosiła za materiał (bo ten, jak mniemam, był - zdaniem naczalstwa TVP – zupełnie w porządku), a jedynie te osoby, które się poczuły dotknięte. Potem pozwolił sobie na piękną manipulację za pomocą liczb. Bo skoro kilka milionów oglądało ten materiał, a tylko tysiąc zaprotestowało, to przecież gołym okiem widać, że coś nie w porządku jest nie tyle z materiałem, co z tym tysiącem protestujących.

„W dodatku z prostej analizy atakujących nas wpisów w portalu "GW" jasno wynika, że znaczna część krytyków inkryminowanego fragmentu materiału nie widziała na oczy. Wystarczyło im, że nas publicznie skrytykowano, żeby wyrazić swoją wobec TVP niechęć, oburzenie, a najczęściej - niestety - wyjątkowo agresywną nienawiść.”

Pan rzecznik poszedł o krok dalej. Uznał on bowiem że ofiarą w tym wszystkim nie jest kobieta, którą hiena dziennikarska napadła z mikrofonem. O nie! Ofiarą w tym wszystkim (i to ofiarą „wyjątkowo agresywnej nienawiści) jest nie kto inny, jak TVP! Żenujący jest również zarzut o „nieoglądaniu materiału”. Zapewne część ludzi, którzy komentowali, to były zwykłe trolle, które lubią shitstormy. Jednak śmiem twierdzić, że większość z protestujących ów materiał widziała. Na pewno zaś ja go widziałem i uważam, że był on po prostu wstrząsający.

„Dość trudno prowadzić spór z osobami, które nie widziały materiału, a uważają, że cała telewizja, albo tylko TVP, jest jednym wielkim szambem.”

To, w jaki sposób pan rzecznik odniósł się wcześniej do protestujących (miliony nie protestowały, protestowało tylko tysiąc etc.), sugeruje, że rozmawiać z tymi, którzy widzieli materiał też by nie za bardzo chciał. Ponadto – gdyby pan rzecznik miał jakiekolwiek kwalifikacje do bycia rzecznikiem (czyli np. znajomość podstawowych mechanizmów public relations), wiedziałby, że nawet wizerunek olbrzymiej organizacji może legnąć w gruzach z przyczyny tak (pozornie) błahej, jak zachowanie pojedynczego jej pracownika. Czy pan rzecznik tego chce, czy nie – ten materiał był nakręcony przez pracowników TVP, a potem puszczony (również przez TVP) w czasie największej oglądalności. Jeśli te fakty w opinii pana rzecznika w ogóle nie rzutują na wizerunek tej stacji, to radziłbym mu wybrać się na jakiś kurs – np. „public relations nie tylko dla orłów”, a dopiero potem zabierać głos w sprawach, o których w dniu dzisiejszym nie ma najmniejszego pojęcia.

„Nie rozumiem też zarzutu, iż felieton telewizyjny pokazujący, jak wygląda nocne życie Warszawy i ciężka praca policji, jest "materiałem komercyjnym". Wręcz przeciwnie: to był materiał o ważnym problemie społecznym.”

W mojej opinii ów materiał, owszem, dotyczył ważnego problemu społecznego. Problemem jednak są tutaj dziennikarze, którzy nie mają w sobie ani krzty przyzwoitości. Jeśli tacy właśnie ludzie mają realizować „misję” TVP, to wcale się nie dziwię temu, że mało kto chce płacić abonament. Wydawanie pieniędzy na sponsorowanie hien dziennikarskich nie wszystkim musi się podobać.

Skupiłem się na wyczynach pana rzecznika, bowiem jest to piękny przykład tego, jak nisko upadła w naszym kraju debata publiczna. Tu już nie chodzi o menelski język rodem z jakiejś mordowni, który zagościł w naszych telewizorach za sprawą Stefana Niesiołowskiego i ludzi o zbliżonej kondycji intelektualnej (z dowolnych partii). Tu chodzi o traktowanie obywateli naszego kraju, którzy starają się poprawić poziom debaty publicznej (głównie za pomocą protestów, bo niestety inaczej się nie da), jak kretynów. Kretynów, którzy co prawda protestują, ale sami nie wiedzą dlaczego. Skoro zaś nie wiedzą dlaczego, to nawet jeśli trzeba ich przeprosić, najlepiej zrobić to tak, żeby ich przy okazji obrazić (no, bo to tępe ludzie są i pewnie nawet nie zrozumieją tego, że się ich obraża).

W tej całej tyradzie pana rzecznika, w tym całym marudzeniu na niski budżet (tak jak gdyby wyższy budżet gwarantował to, że hieny nie będą pracowały w TVP) pan rzecznik zapomniał o jednym. Zapomniał o ofierze napaści seksualnej, której jego koledzy z TVP zafundowali dodatkową traumę. Pan rzecznik ani razu o niej nie wspomniał w swoich wywodach (jak widać – uznał, że nie warto). Aczkolwiek, może ja nie wszystko rozumiem, może właśnie na tym (na traumatyzowaniu ofiar przestępstw) polega „misja” TVP?

Źródło:

http://www.tokfm.pl/Tokfm/1,103085,15039751,Rakowiecki_dla_TOK_FM__Chcielibysmy_byc_jak_BBC__Ale.html

Taki mały, taki duży może hieną być!

Zdjęcie pochodzi ze strony www.tvn24.pl

O tym, że aby zmierzyć poziom polskiego dziennikarstwa, należałoby go wpierw wykopać (śmiem twierdzić, że potrzebna by była podróż do wnętrza Ziemi), nikogo nie trzeba przekonywać. Owszem, dziennikarzy sensownych też mamy sporo. Tym niemniej, ci niesensowni potrafią „przykryć” wszystkich innych swoją działalnością. Nie mam już kilkunastu lat. Z młodzieńczego idealizmu wyrosłem i zdaję sobie sprawę z tego, iż rzetelność dziennikarska niemalże nie istnieje. Jednak to, jak postępują niektórzy reporterzy, potrafi wpędzić mnie w zadumę. Zadumę nad tym, jak bardzo okrutni i bezmyślni zarazem (to nie jest czczy dramatyzm) potrafią być dziennikarze.

Chodzi mi o materiał z Wiadomości (19:30) z dnia 25 listopada. Zanim przejdę do meritum – uwaga natury ogólnej: w przypadku tego tekstu wyjątkowo nie podaję linku źródłowego. Czemu? Odpowiedź w dalszej części tekstu. Ekipa Wiadomości chciała pokazać to, jak wiele problemów ma policja na warszawskim śródmieściu. W zamierzeniu – pomysł bardzo dobry, wszak nie ma co udawać, że „złe rzeczy się nie dzieją”. Pomysł dobry, ale oglądając ów materiał, odniosłem wrażenie, że dziennikarzowi prowadzącemu zależało jedynie na tym, żeby zszokować widzów. I mu się to udało.

Materiał zaczął się od interwencji policji w jednym z bloków, w którym to młodzieńcy imprezujący na osiemnastce kolegi byli nieco głośni. Sąsiedzi wezwali policję, młodzieńcy zaś przywitali ją uprzejmie: „***dolone psy” i takie tam. Ta część materiału nie budzi zastrzeżeń. No, może nieco żenująco wypadł dziennikarz, który usiłował przeprowadzić wywiad z zapakowanymi do radiowozu młodzieńcami, mającymi (według słów samego dziennikarza) po 2 promile alkoholu we krwi. Ta część materiału była niespecjalnie szokująca i niespecjalnie odkrywcza. Głośne imprezy to problem znany większości mieszkańców bloku. Gwoli wyjaśnienia – w mojej opinii głośną imprezą nie jest sytuacja, w której dwóch ludzi słuchając muzyki z laptopa gra w karty (a do takiej „głośnej imprezy” jeden z sąsiadów mojego kumpla wezwał kiedyś policję).

Kolejna interwencja. Dziennikarz głosem wypranym z jakichkolwiek emocji mówi o tym, że teraz sprawa jest poważniejsza, bo na dworcu doszło do próby gwałtu. W tym momencie zapaliła mi się lampka alarmowa w głowie. Pomyślałem sobie – po cholerę z policjantami jedzie tam dziennikarz? No, bo chyba nie po to, żeby przeprowadzać wywiad z niedoszłą ofiarą gwałtu? Szybko odegnałem tę niedorzeczną myśl, bo uznałem, że przecież nikt nie będzie na tyle bezmyślny. I muszę przyznać, że ciąg dalszy materiału sprawił, że na moment zaniemówiłem. Jak już mi przeszło, pierwszą myślą, która kołatała mi się po głowie było „co to ma ku*wa być?”

W następnym bowiem ujęciu zobaczyłem kobietę (której zamazano jedynie oczy) z krwawym otarciem i potężnym guzem na czole, która rozmawia z policjantem. Zbliżenie na twarz było na tyle duże, że owo otarcie zajmowało większą część ekranu. Kobieta jest najprawdopodobniej w szoku (jej głos raczej nie pozostawia wątpliwości w tej kwestii). Ujęcie się oddala i widać, że obok policjanta, który rozmawia z ofiarą napaści, stoi sobie pan dziennikarz i podtyka im obojgu niemalże pod nosy mikrofon z logiem TVP.

Trochę pretensji można mieć do policjantów za to, że nie poprosili pana dziennikarza o to, żeby sobie na moment poszedł być głupim gdzie indziej. Ponadto odnoszę wrażenie, że obstawa „dziennikarska” jakoś niespecjalnie pasuje mi do rozmów ze zszokowaną kobietą. Aczkolwiek – może było tak, że policmajstry dostały prikaz z góry, że choćby skały srały, mają obchodzić się z dziennikarzem jak z jajkiem – żeby przypadkiem nie nakręcił czegoś, czego nie powinien. Tyle moich pretensji do policji.

Nie wiem natomiast, jakimi ścieżkami chadzają myśli pana dziennikarza, który uznał, że jego (i kamerzysty) obecność jest niezbędna w tym wypadku. Czy pan dziennikarz nie zdawał sobie sprawy z tego, że poturbowanej kobiecie może się nieszczególnie chcieć rozmawiać z policją w jego (ich) obecności? Warto sobie również postawić jedno pytanie: czy od dzisiaj każda ofiara przemocy/gwałtu/etc. musi się liczyć z tym, że jej rozmowy z policją będą nagrywane, a potem puszczane w telewizji w czasie największej oglądalności? To nie jest tylko moje gdybanie – ten materiał widziało kilka milionów ludzi. Kobieta, która obejrzy to, w jaki sposób dziennikarze się zachowują, może się nieco obawiać wezwania policji w podobnej sytuacji. W teorii ofiara na pewno mogłaby im powiedzieć, żeby sobie tę kamerę wsadzili w dupę, tylko że jej stan psychiczny w takiej sytuacji raczej temu (stanowczości) nie sprzyjał. Nawet, jeśli kobieta wyraziła zgodę na nagrywanie (w co wątpię), to i tak dziennikarz przed rozpoczęciem nagrywania powinien się zastanowić nad tym, czy ona na pewno wie co robi.

Zastanawiam się również nad tym, o czym myśleli ludzie, którzy podjęli decyzję, żeby ten materiał wrzucić w Wiadomości. O czym myśleli ludzie, którzy ofiarę mieli tak bardzo w dupie, że nawet nie zadbali o to, żeby była faktycznie anonimowa (mała podpowiedź dla dziennikarzy – zamazana twarz nie wystarczy, bo znajomi bez problemu ją zidentyfikują). Dlatego też nie linkowałem materiału źródłowego (bo im więcej ludzi zobaczy ten materiał, tym większa szansa na to, że ktoś tę kobietę zidentyfikuje) Media jak dotąd specjalizowały się w rozmowach z rodzinami ofiar wypadków, napadów etc. Najlepiej, gdy taka osoba jest zapłakana - to zwiększa oglądalność. Tym niemniej, te wszystkie rozmowy miały miejsce już po interwencji policji. Ja przynajmniej nie widziałem relacji, w której dziennikarz rozmawiałby z kimś zaklinowanym w samochodzie i mówił np. „wie pan, jeśli pana nie wytną szybko z tego auta, być może zapali się paliwo i zginie pan w płomieniach – jak się pan z tym czuje?”

Jak widać wszystko przed nami. Szanownemu Panu Dziennikarzowi i całej jego redakcji życzę tytułu Hieny Roku 2013. W pełni na ten tytuł zasłużył.

Follow up

TVP wydało następujące oświadczenie (wrzucam fragment, który był na Wyborczej, bo na stronie TVP nie mogłem znaleźć):

„Głos ofiary został na etapie montażu materiału zmieniony, w sposób uniemożliwiający jego rozpoznanie. Podkreślamy też, że mając świadomość, iż anonimowość kobiety jest sprawą bezwzględnie ważną, zastąpiliśmy zwykłe w telewizji zasłonięcie oczu kobiety elektronicznym zamazaniem całej jej twarzy

Za każdym razem staramy się myśleć o konsekwencjach, jakimi dla bohaterów naszych materiałów może być pokazanie ich historii w 'Wiadomościach' i wszystkich innych programach informacyjnych i reporterskich w Telewizji Polskiej. Rozumiemy, że nasze działania mogą czasem być traktowane jako niewystarczające w tej konkretnej sytuacji. Dlatego wszystkie osoby, które mogły poczuć się urażone fragmentem tego materiału poświęconym interwencji policji na rzecz kobiety zaatakowanej na dworcu Warszawa-Powiśle przez nieznanego sprawcę, przepraszamy.”

Po pierwsze: Bullshit. Skoro twarz tej kobiety była tak doskonale „elektronicznie zamazana”, to dlaczego tak widoczna była jej rana na czole?

Po drugie: Przeprosić TVP powinno nie „osoby, które się poczuły urażone”, a tę kobietę.

Po trzecie: Zero konsekwencji względem dziennikarza, który nie miał choćby na tyle przyzwoitości, żeby odpieprzyć się od ofiary przemocy i nie pchać jej pod twarz mikrofonu.

Reasumując – rzecznik TVP powinien zamiast tego oświadczenia wysłać do wszystkich link do YT z piosenką T-Love pt. „Jest super”. Refren tej piosenki bardzo dobrze oddaje to, jak zachowało się TVP w tej sprawie: „Jest super. Jest super. Więc o co ci chodzi?”

Źródło: 

"Przeprosiny" TVP na wyborczej.pl

Śpieszmy się bronić księży...

Kominkowego bloga ani twórczości nie śledzę (z przyczyn różnych), jednakże czasami jest tak, że człowiek może by i nie chciał, ale po którymś z rzędu linku od znajomych zerknie i poczyta. Tym razem natknąłem się na tekst pt.„Ilu skopanych księży potrzebujesz, aby poczuć się lepiej?”. Tekst dotyczy tzw. „nagonki na kler”. Ponieważ w pewnym sensie odnosi się również do mnie i do tego, co robię na FP, poczułem się wywołany do tablicy. Jestem w stanie bez problemu odpowiedzieć na pytanie będące tytułem artykułu Kominka – nie potrzebuję skopanych księży do tego, aby poczuć się lepiej, ale bardzo nie lubię, jak się ze mnie robi debila. Odnosi się to zarówno do kościelnej retoryki, jak i do tekstu Kominka.

Wszystkim tym, którzy utrzymują, że w chwili obecnej Kościół faktycznie padł ofiarą nagonki (w kontekście pedofilii), chciałbym przypomnieć, że jakiś czas temu mieliśmy do czynienia z podobną sytuacją. Dokładnie nie pamiętam, kiedy to było (wydaje mi się, że gdzieś tak z 10 lat temu), ale w pamięć zapadło mi to, że media niemalże codziennie donosiły, że gdzieś złapano jakiegoś pedofila. W pewnym momencie doszło do sytuacji, w której człowiek sięgając po gazetę, wchodząc na portal etc., był pewien, że na pewno zostanie w tymże medium opisany kolejny przypadek pedofilii. Czy to źle, że o tym pisano? Nikt wtedy nie narzekał. Nikt nie twierdził, że to nagonka na pedofilów. Czemu tak się działo? Śmiem twierdzić, że powodem było to, iż rozpisywano się wtedy w temacie zwykłych (tzn. świeckich) pedofilów. Czemu teraz się nagle okazuje, że pedofil pedofilowi nierówny? Na świeckich można było robić „nagonki”, a na nieświeckich nie można? Trochę to przypomina sytuację, w której Kościół do pewnego momentu popierał lustrację. Tym „pewnym momentem” były dwie sprawy: ojca Hejmo i abp Wielgusa. Wtedy okazało się, że „dzika lustracja” jest zła, bo może komuś zniszczyć życie.

Jeszcze jedna kwestia jest dość istotna. W trakcie „nagonki na świeckich pedofilów” nikt ich nie bronił publicznie. Nikt nie twierdził, że to wszystko wina dzieci, że dzieci same im wchodziły do łóżek (sprawa Romana Polańskiego „wybuchła” w Polsce nieco później). Nikt nie pisał artykułów pt. „ilu skopanych pedofilów potrzebujesz, aby poczuć się lepiej?”

Ktoś może powiedzieć „no tak, ale wtedy nikt nie robił nagonki na inżynierów, nauczycieli etc (czyli na konkretne grupy zawodowe)., a teraz media skupiły się na księżach!”. Z tego właśnie powodu przytoczyłem przykład z „teczkami”. Zrozumiałe dla wszystkich chyba było to, że skoro się pisało na temat świeckich pedofilów, to media wreszcie dojdą do nieświeckich. Kościół miał kupę czasu na to, żeby jakoś się do tego przygotować. I gdyby tego czasu nie zmarnował, to teraz nie mielibyśmy do czynienia z takim wysypem „lapsusów językowych”, a Kominek nie musiałby pisać swojego artykułu.

„Nie jest żadną sztuką znaleźć naiwnego księdza, który powie, że część winy ponoszą durni rodzice, głupie dzieci i jeszcze głupsi wychowawcy. Po co się cytuje takie wypowiedzi?”

Pozwolę sobie na parafrazę: po co się mówi takie debilizmy? Jeśli ktoś nie orientuje się w temacie, to mógłby łaskawie (za przeproszeniem) zamknąć mordę i powiedzieć „bez komentarza, proszę się zwrócić z tym pytaniem do kurii”. Jeśli ktoś jest na tyle durny, że pcha się do mediów bez przygotowania, to nie powinien mieć pretensji do tychże mediów o to, że go potem cytują. A Kominek jako człowiek, który ma bardzo dobre rozeznanie w świecie mediów, powinien być tego świadom jak mało kto.

„Dzisiaj złapali kolejnego. Jakiś ksiądz z Piotrkowa Trybunalskiego. Przeciętnemu internaucie bliżej nieznany. Powiedział parę słów za dużo o dzieciach, wchodzących do łóżek dorosłych. Jak to się mogło skończyć?”

Ten ksiądz to nie był jakiś przygłupi Jasiu Zielone Ucho, tylko ks. doktor, będący jednocześnie rektorem kościoła akademickiego. Nie było więc tak, że media „dopadły” jakiegoś durnia ze wsi liczącej 15 osób (wraz z księdzem), oderwały do od pługa (granatem), ogłuszonego (granatem) zapytano co sądzi o pedofilii, a ten sobie coś ubzdurał w głowie i „powiedział parę słów za dużo”. Kominkowi powinno dać do myślenia to, że nawet nadworni obrońcy Kościoła nie próbowali reinterpretować słów ks. Bochyńskiego. T. Terlikowski wprost powiedział, że argumenty Bochyńskiego to argumenty, którymi bronią się pedofile.

„Są takie sytuacje, które sprzyjają pożądliwemu patrzeniu na niewinne dzieci”. To cytat kolejnego księdza. Też nieznanego. Zgłębiam temat, szukam pełnej wypowiedzi i po chwili już wiem, że to zdanie po chamsku wycięto z kontekstu, bo jak mało który ksiądz, akurat ten (Stanisław Tasiemski)  wypowiedział się bardzo rozsądnie.”

To ja może sięgnę po cały fragment, który został „po chamsku wycięty z kontekstu”.

„Kościół żyje w tym społeczeństwie i na przykład, no są takie sytuacje, które sprzyjają tej kulturze, czy banalizacji seksualności ludzkiej, czy właśnie takiemu patrzeniu pożądliwemu, nawet na niewinne dzieci.”

No i okazuje się, że w tym momencie argument „media manipulujo” można sobie wsadzić w dupę (za przeproszeniem).

„Absurdem jest szukanie wypowiedzi księży po wioskach, łapanie ich za słówka(...)”

Jako, że na moim fanpage wypowiedzi księży komentujących temat pedofilii pojawiają się często, pozwolę sobie na krótką listę nazwisk.

Biskup Pieronek – profesor kanonicznego prawa procesowego, były przewodniczący Komisji Episkopatu Polski. Domagał się szacunku dla arcybiskupa Wesołowskiego, nawet jeśli ów jest pedofilem.

Arcybiskup Michalik - przewodniczący KEP. Zasłynął już (i to nie tylko w Polsce) lapsusem językowym. Poza tym bezczelnością było to, że od przewodniczącego KEP (który to KEP akurat obradował w temacie pedofilii w Kościele) sępy medialne domagały się komentarza w sprawie pedofilii w Kościele...

Ksiądz Sikorski (który powiedział dokładnie to samo co abp Michalik, używając innych słów). Nie wiem, czy jest to jakiś ksiądz z wioski, ale to Fronda z nim rozmawiała, a nie „mejnstrim”.

Ks. dr Bochyński (wiadomo za co). Wywiad z Bochyńskim nie został przeprowadzony przez mejnstrim (i te sępy z mikrofonami!), tylko przez dziennikarkę regionalnego „Tygodnia Trybunalskiego”. Co prawda potem media mainstreamowe się nad tym pochyliły, ale tym co zainicjowało zainteresowanie mediów - był wywiad z prasy regionalnej.

Ksiądz Tasiemski - wiceszef Katolickiej Agencji Informacyjnej.

W kontekście powyższej listy „gości”, chciałbym zadać jedno pytanie. Co to za pieprzenie z tym „szukaniem księży po wioskach”? Czy to, choćby na pierwszy rzut oka, wygląda jak lista (za przeproszeniem mieszkańców wsi) „wsiowych księży”?

Powróćmy na moment do pytania Kominkowego: „po co się takie wypowiedzi cytuje?” A czemu mielibyśmy ich nie cytować? Mamy udawać, że takich słów nigdy nikt nie wypowiedział? Gdyby słowa o 10-letnich dzieciach wchodzących do łóżek dorosłym padły z ust człowieka sprzedającego ludzi do niemieckich burdeli, wtedy (biorąc pod rozwagę osobę, która je wypowiedziała) nie byłyby one jakoś specjalnie szokujące. Od księdza (nawet z małej wsi) moglibyśmy chyba oczekiwać i wymagać czegoś więcej? No chyba, że nie możemy...

Tak na zakończenie. Ja się w jednym z Kominkiem zgadzam. Polskie masowe media (zresztą, pewnie nie tylko polskie ale i insze) traktują nas (odbiorców) jak debili. Specjalnie układa się tytuły tak, żeby generowały wejścia na stronę (często okazuje się, że tytuł ma niewiele wspólnego z treścią artykułu – no, ale jak się już wejdzie, to kliknięcie zostało naliczone). I tak dalej, i tak dalej. Tyle, że pisząc artykuł dotyczący manipulacji medialnej, wypadałoby zrobić research jakiś w temacie. No chyba, że chce się łajać media mainstreamowe za to, że manipulują – i to łajać za pomocą manipulacji właśnie. Aczkolwiek może być też tak, że w opinii Kominka jego manipulacja była ok, bo cel był ok (obrona księży).

Źródło:

http://www.kominek.in/2013/11/ilu-skopanych-ksiezy-potrzebujesz-aby-poczuc-sie-lepiej/

Ksiądz przeprasza Kościół za pedofilię

Dzisiejszy tekst będzie stosunkowo krótki i oparty głównie na cytatach.

Najpierw (słynny już) cytat z ks. dr Ireneusza Bochyńskiego:

 „Nie wiem, o jakim czasie bycia dzieckiem mówimy. Bo jeżeli mówimy o dziecku 3-letnim (bo i takie przypadki pedofilii miały miejsce), to dotyczyły one rodzin, bo pod ich ścisłą opieką znajduje się wtedy dziecko. Ale mamy i dzieci 10-letnie, trochę starsze i znam przypadki, gdzie ich życie intymne potrzebowało wcześniejszego zaspokojenia. Same dzieci “wchodziły” do łóżek dorosłych, chcąc być spełnionym. I to był wybór dziecka - tłumaczył duchowny.”

„Wyjaśniając swoje słowa, ks. Bochyński dodał, że "globalnie" 10-latki nie są gotowe na współżycie, „natomiast w pojedynczych przypadkach świadomość niektórych dzieci może być bardzo dorosła, dojrzała”.”

Słowa te wywołały (słuszne w mojej opinii) oburzenie. I to oburzenie „obustronne”. Chyba nawet najzagorzalsi obrońcy kleru nie próbowali tych słów reinterpretować. Rzecz jasna, tego rodzaju wypowiedź musiała się spotkać z reakcją właściwych władz kościelnych. Na reakcję tę nie trzeba było długo czekać. Zacytuję ją w całości:

„Oświadczenie Kurii Metropolitalnej Łódzkiej w sprawie wywiadu, jakiego udzielił ksiądz Ireneusz Bochyński, rektor kościoła akademickiego Panien Dominikanek w Piotrkowie Trybunalskim.

Kuria Metropolitalna Łódzka informuje, że ksiądz Ireneusz Bochyński udzielił wywiadu bez zgody swoich przełożonych, czym złamał Normy Konferencji Episkopatu Polski dotyczące występowania duchownych i osób zakonnych oraz przekazywania nauki chrześcijańskiej w audycjach radiowych i telewizyjnych.

Kuria jednocześnie oświadcza, że w sprawie pedofilii kieruje się następującymi dokumentami Konferencji Episkopatu Polski:

- Wytyczne dotyczące wstępnego dochodzenia kanonicznego w przypadku oskarżeń duchownych o czyny przeciwko szóstemu przykazaniu Dekalogu z osobą niepełnoletnią poniżej osiemnastego roku życia wraz z Aneksami;
 
- Prewencja nadużyć seksualnych wobec dzieci i młodzieży i osób niepełnosprawnych w pracy duszpasterskiej i wychowawczej Kościoła w Polsce.
Ks. Zbigniew Tracz
Kanclerz Kurii Metropolitalnej Łódzkiej”

Co wynika z powyższego oświadczenia? Na dobrą sprawę tylko tyle, że Bochyński jest zły, bo udzielił wywiadu bez zgody przełożonych. No i wszystko fajnie by było, tylko że przeciętnego Kowalskiego to, że Bochyński udzielił wywiadu bez zgody, jakoś specjalnie nie obchodzi. Obchodzi natomiast fakt, że ksiądz wprost powiedział, że czasem jak się 10-letnie dziecko pcha dorosłemu do łóżka, to jak dorosły owo dziecko wykorzysta, nic strasznego się nie dzieje, bo to była decyzja dziecka (a w ogóle, to pewnie jest już dojrzałe). Tym samym – Kowalski czekał na jakieś wyraźne stanowisko kurii. A czego się doczekał? Lakonicznego stwierdzenia, że „on tak sam z siebie”. Czy tak bardzo zabolałoby pracowników kurii dopisanie do tego: „te słowa nie powinny paść, uważamy tę wypowiedź za skandaliczną i dołożymy wszelkich starań, aby taka sytuacja się już nie powtórzyła”? Kuria pewnie dziękowała swojemu bogu za to, że tym razem to nie abp Michalik i że tym razem można się odciąć od niego (bowiem zasugerowanie, że Michalik udzielił wywiadu bez zgody kurii, byłoby nieco śmieszne).

Ktoś może powiedzieć – no ok, poczekajmy na to, co powie ksiądz Bochyński. Może chociaż on przeprosi? A i owszem, przeprosił (uprzedzam co wrażliwszych, że może im się podnieść ciśnienie):

„Przepraszam za zło wyrządzone Kościołowi moim nieodpowiedzialnym zachowaniem. Co do wypełnianych funkcji podporządkuję się decyzjom Księdza Arcybiskupa Metropolity Łódzkiego.”

Mógł przeprosić ofiary pedofilii, które w swojej wypowiedzi oskarżył, że są winne tego, iż padają ofiarą gwałtów. Mógł powiedzieć, że żałuje wypowiedzianych słów. Mógł powiedzieć, że wypowiedziane przez niego słowa nie powinny paść z jego, ani z niczyich innych ust. Mógł po prostu przeprosić wszystkich, którzy poczuli się dotknięci jego wypowiedzią.

Zamiast tego przeprosił Kościół.

Uprośćmy to, co się stało:

Ksiądz: Dzieci same wchodzą do łóżka dorosłym!

Kuria: Ksiądz powiedział to, co powiedział bez naszej zgody!

Ksiądz: Sorry, chłopaki, za to, że wam nabruździłem!

Kilka godzin po tym jak skończyłem pisać niniejszy tekst kuria podjęła decyzję w sprawie ks Bochyńskiego. Został on zwolniony z funkcji rektora kościoła akademickiego i dostał zakaz nauczania religii. Dodano również, że:

"od samego początku sprawy wypełniane są Wytyczne Konferencji Episkopatu Polski dotyczące wstępnego dochodzenia kanonicznego w przypadku oskarżeń duchownych o czyny przeciwko szóstemu przykazaniu Dekalogu z osobą niepełnoletnią poniżej osiemnastego roku życia."

Kuria uznała, że słowa księdza mogą być podstawą do wszczęcia postępowania. Chwała tejże kurii za to (bo mogli wszystko zrzucić na "lapsus językowy"). Dziwne jest jednakże (w kontekście decyzji o wszczęciu postępowania) to, że za te słowa nikt nie zechciał ludzi przeprosić. Ten sam Kościół, który bezlitośnie potępia "ideologię gender" (oraz całe mnóstwo swoich wydumanych wrogów), nie chciał publicznie potępić "swojego" człowieka. Jak widać "naszyzm" zawsze wygra z moralnością.

Źródła

http://wyborcza.pl/1,75478,14914757,Ksiadz_Bochynski_przeprasza_za_slowa_o_dzieciach_pragnacych.html#ixzz2k44zKKyv

http://www.wprost.pl/ar/423906/Ksiadz-sa-przypadki-ze-10-latki-same-wchodza-do-lozek-bo-chca-byc-spelnione/

http://www.niedziela.pl/artykul/6682/Oswiadczenie-kurii-lodzkiej-w-sprawie

http://www.tvn24.pl/ks-bochynski-odwolany-z-funkcji-rektora-odsuniety-od-nauczania-religii,369987,s.html